Κεμαλικά

Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι πλήττει στην Ελλάδα; Όσα κι αν μας συμβαίνουν, είμαστε ιδιαίτερα ευρηματικοί στο να ανακαλύπτουμε (ή να κατασκευάζουμε) άκρως ενδιαφέροντα ‘δολώματα’ που τα Μέσα αναπαράγουν με κάθε τρόπο, επιδιώκοντας συγκεκριμένους σκοπούς από τη μία και επιτυγχάνοντας τον βέβαιο αποπροσανατολισμό του κοινού από την άλλη. Τελευταίο εύρημα (μέχρι να εμφανισθεί το αμέσως επόμενο) είναι η ιστορία με τον Κεμάλ (ουχί τον Μουσταφά). Μια δασκάλα, λέει, δίδαξε το φερώνυμο άσμα του Μ. Χατζιδάκι (με στίχους του Νίκου Γκάτσου) στην Ε’ Δημοτικού, το έμαθε ένας πατέρας, διαμαρτυρήθηκε στη διευθύντρια, και εκείνη κατέσχε τις φωτοτυπίες του άσματος που είχαν μοιρασθεί στους μαθητές και επέπληξε τη δασκάλα (κατά δήλωσιν της τελευταίας). Μέγα το... πολιτισμικό ατόπημα της διευθύντριας, μέγας ο σάλος στις έντυπες και διαδικτυακές εφημερίδες, χαμός! Άλλο που δεν θέλουν όσοι έχουν απλωμένα τα ζωνάρια τους για καυγά, ένθεν κακείθεν.

      Ας σκεφθούμε το αντίστροφο σενάριο. Αν κάποιος διευθυντής επέπληττε έναν δάσκαλο διότι δίδασκε σε σχολική τάξη μια προσευχή ή ένα ποίημα με θρησκευτικό περιεχόμενο, θα βρίσκονταν άραγε πολλοί ευωνυμόστροφοι να διαμαρτυρηθούν; Απεναντίας, θα τα έβαζαν με τον δάσκαλο που χαλάει την πολυπολιτισμική σούπα. Δηλαδή χάθηκε η κάθε είδους ποίηση για το Δημοτικό σχολείο και μας απέμεινε μόνο ο Κεμάλ; Καλός ο Χατζιδάκις, καλός και ο Γκάτσος, έχουν χρόνια μπροστά τους τα παιδιά να τους μάθουν και να τους τραγουδήσουν και τους δυο. Όπως κάναμε όλοι μας. Εκτός κι αν μας βολεύει ψυχολογικά το τελικό συμπέρασμα του άσματος: ‘Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ’. Αν κρίνω από τα ποικίλα σχόλια που διάβασα, μάλλον έτσι είναι.