Αν ‘καρδίας ευφραινομένης πρόσωπον θάλλει’, τότε η καρδιά του κυρ-Κώστα βρισκόταν σε διαρκή ευφροσύνη. Σε όλες τις νοσηλείες που υπαγόρευαν οι εννιά δεκαετίες της ζωής του και οι διάφορες αρρώστιες του το χαμόγελο δεν έλειπε από το πρόσωπό του. Ακόμη και στην τελευταία, που αποδείχθηκε καταληκτική. Ακόμη και τη μέρα που άφησε τον κόσμο αυτό, μέσα στη δύσπνοιά του, με δυο παροχές οξυγόνου τελείως ανεπαρκείς, το πλατύ χαμόγελο ήταν εκεί, ιδίως όταν κάποιος πλησίαζε το κρεβάτι του. Όχι από άνοια, άγνοια ή αδιαφορία, αλλά με πλήρη επίγνωση της κατάστασής του. Ένας άνθρωπος ειρηνικός και ειρηνεμένος, με τον εαυτό του, με τους άλλους, με τον Θεό. Αιωνία η μνήμη του.
1 σχόλιο:
Η αναφορά σου αυτή μου θύμισε το παρακάτω ποίημα του Καρυωτάκη:
ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Χωρίς να το μάθει ποτέ,εδάκρυσε,
ίσως γιατί έ π ρ ε π ε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έ ρ χ ο ν τ α ι.
Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι•
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.
Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη•
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη
Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της• τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.
Δημοσίευση σχολίου