Περί δεοντολογίας

 Πολύς λόγος γίνεται για την ιατρική δεοντολογία στις μέρες μας, κυρίως από όσους αντιτίθενται στον εμβολιασμό. Ας μου επιτραπεί να διατυπώσω κάποιες σκέψεις, μια και μετείχα στην επιτροπή του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης που κατάρτισε το προσχέδιο στο οποίο βασίσθηκε ο τρέχων Κώδικας Δεοντολογίας (ν. 3418/2005). Σημειώνω εξαρχής, για να μη παρερμηνευθώ, ότι η δεοντολογία αφορά στο ιατρικό επάγγελμα, δηλ. στον τρόπο συμπεριφοράς και τις υποχρεώσεις των γιατρών απέναντι στους ασθενείς και την κοινωνία. Δεν δεσμεύει τις πολιτικές ή διοικητικές αρχές που χρησιμοποιούν ως συμβούλους τους γιατρούς σε θέματα δημόσιας υγείας. Τέλος, οι προτεινόμενοι από την πολιτεία τρόποι αντιμετώπισης προβλημάτων υγείας υιοθετούνται από τον ιατρικό κόσμο εφόσον δεν αντιβαίνουν στις διατάξεις του Κώδικα.
     Για οποιαδήποτε ιατρική πράξη είναι απαραίτητη η συναίνεση αυτού που πρόκειται να την υποστεί (άρθρο 12). Εξαίρεση αποτελούν μόνο οι επείγουσες καταστάσεις, όπου δεν υπάρχει χρόνος ή δυνατότητα λήψης μιας τέτοιας συναίνεσης. Π.χ. ένας ασθενής ή τραυματίας που δεν έχει τις αισθήσεις του δεν μπορεί να συναινέσει να του κάνουν ή όχι ανάνηψη. Οι εμβολιασμοί αποτελούν ιατρική πράξη. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν επιβάλλονται καταναγκαστικά εν είδει στρατιωτικού νόμου, αλλά βασίζονται στην ενημέρωση και την πειθώ και την εκούσια προσέλευση των πολιτών.
     Ο Κώδικας δεν αναφέρεται συγκεκριμένα σε υποχρέωση του γιατρού να είναι εμβολιασμένος γενικά ή για ειδικές παθήσεις. Ωστόσο το άρθρο 2 παρ. 6 λέει τα εξής: «Εάν ο ιατρός πάσχει ή είναι φορέας ενός μεταδοτικού νοσήματος, πρέπει να αναζητήσει συμβουλή από ιατρό εργασίας ή κατάλληλα καταρτισμένους συναδέλφους σχετικά με την αναγκαιότητα ή τον τρόπο αλλαγής παροχής των υπηρεσιών του», και προσθέτει αμέσως ότι «Στις περιπτώσεις αυτές ο ιατρός δεν πρέπει να επαφίεται στην αποκλειστική προσωπική του εκτίμηση σχετικά με την ύπαρξη κινδύνου». Νομίζω ότι τα παραπάνω έχουν εφαρμογή στην τρέχουσα κατάσταση για το ιατρικό, αλλά και το ευρύτερο υγειονομικό προσωπικό. Εφόσον οι κατάλληλα καταρτισμένοι συνάδελφοι (επιδημιολόγοι, λοιμωξιολόγοι κ.ά.) υποδεικνύουν στους δυνητικούς φορείς υγειονομικούς τρόπους προστασίας των ασθενών τους, θα πρέπει να υπάρχει και η ανάλογη συμμόρφωση εκ μέρους τους.
     Τα παραπάνω έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Το αν ο μη εμβολιασμός θα έχει συνέπειες για άλλες κατηγορίες εργαζομένων είναι απόφαση του κράτους και δεν σχετίζεται με την ιατρική δεοντολογία. Για να μη μπερδεύουμε τα θέματα περισσότερο.