Συνδιαφωνία

Πόσο αφελής – για να το πούμε ευγενικά– ή καλόπιστος (ακόμη ένας ευφημισμός) πρέπει να είσαι για να δηλώνεις, όταν ακούς τον βορείως των συνόρων πρωθυπουργό να κάνει λόγο για «Μακεδονικό στρατό», ότι «η δήλωση αυτή υπογραμμίζει τη σημασία της θέσεως σε ισχύ της συμφωνίας των Πρεσπών»; Κι αν σε προσωπικό επίπεδο η καλοπιστία είναι αρετή και η αφέλεια δείγμα μειωμένης αντιληπτικής ικανότητος, σε επίπεδο Υπουργείου Εξωτερικών τι σημαίνει; Με δεδομένες εκ των προτέρων τις προθέσεις του συνομιλητή μας, εμείς (το επίσημο ελληνικό κράτος) επιμένουμε να προχωρήσει μια συμφωνία που ορθότερα μόνο ως ‘συνδιαφωνία’ θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί;
     Στα παιχνίδια στρατηγικής όπως το σκάκι, η ικανότητα ενός παίκτη μετριέται με το πόσες κινήσεις μπροστά μπορεί να σκέφτεται. Εδώ ο βόρειος συνομιλητής κάνει τα πράγματα όσο γίνεται απλούστερα: μας λέει από την αρχή και με κάθε ευκαιρία με ποιες διαθέσεις κατεβαίνει στον στίβο. Αν δεν μπορούμε ούτε εδώ να κάνουμε μια σωστή κίνηση-απάντηση, ας αφήσουμε το γεωπολιτικό σκάκι κι ας ξαναπιάσουμε τις κούκλες. Εκτός κι αν αυτές είναι οι εντολές που έχουμε λάβει, τόσο οι μεν όσο και οι δε.

[Απεστάλη στην Καθημερινή]