Παραμονές γιορτής

Έφθασε ήδη το ‘Πάσχα του καλοκαιριού’, αυτή η μοναδικά ελληνική γιορτή. Με όλα τα συνοδά της φαινόμενα, όπως μας τα αναγγέλλουν οι άνθρωποι των Μέσων – μην ακούτε αυτά που λένε ότι τάχα δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο. Φυγή του κόσμου από τα αστικά κέντρα (τώρα είναι να κυκλοφορείς στις πόλεις, αν αντέχεις τον καύσωνα). Συμβουλές για την κίνηση στους δρόμους και για την προστασία των σπιτιών από τους ποντικούς-διαρρήκτες που χορεύουν όταν λείπουν οι γάτες. Πυρκαγιές εποχής, κάπου εξήντα το 24ωρο σε όλη τη χώρα, σε περιοχές που έχουν δοκιμάσει ξανά και ξανά τη φωτιά, όπως η Εύβοια – τι απέμεινε να καεί; Αλήθεια, ακόμη κι αν επικαλεσθούμε την αυτόματη ανάφλεξη στις υψηλές θερμοκρασίες (ακόμη κι ο Θουκυδίδης την ήξερε), αυτή μπορεί να συμβεί και στις τρεις το πρωί, όπως ακούσαμε για κάποιες περιπτώσεις; Έχει και η ευπιστία τα όριά της. Υπάρχουν κι άλλα; Ευτυχώς δεν μας είπαν (ακόμη) πού θα γιορτάσει ο κάθε πολιτικός την Παναγία. Φτάνει αυτό το βιολί: ας πάει ο καθένας όπου θέλει, και βοήθειά του.
     Φυσικά έχουμε και τα πιο κοντινά μας, τις εκκρεμότητες των ασθενών. Κάποιοι είναι ευχαριστημένοι που δεν είναι χειρότερα μετά τις σοβαρές λοιμώξεις τους και την ανάγκη για παροχετευτικές επεμβάσεις (αυτό το ‘μὴ χεῖρον’ των αρχαίων είναι μεγάλη υπόθεση στην ιατρική, ιδίως σε δύσκολες καταστάσεις). Υπάρχουν κι εκείνοι που πάνε καλύτερα, έχοντας περάσει από το ‘παραπλήσιον θανάτου’ που λέει ο Απόστολος Παύλος, κι αμέσως αρχίζουν να διαπραγματεύονται τα επόμενα βήματα. «Γιατρέ, να μη μείνω μέσα γιορτιάτικα. Όχι για μένα, θα δεσμεύσω και όλη την οικογένεια». Κατανοητό το αίτημα, έστω κι αν ο αιτούμενος μέχρι χθες δεν μπορούσε να ανασάνει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον στείλουμε στο σπίτι, με αυστηρές οδηγίες και με στενή επικοινωνία για τυχόν υποτροπές. Λίγο πιο ασυνήθιστο το επόμενο αίτημα, από αλλοδαπό ομοιοπαθή του με σοβαρή αναπνευστική νόσο, που κατάφερε να αποδεσμευθεί από τον αναπνευστήρα μετά από τέσσερεις μέρες διασωλήνωση, και τώρα το άγχος του είναι να μην του πάρουμε όργανα για δωρεά! Του εξηγώ όσο γίνεται καλύτερα ότι δεν γίνονται τέτοια πράγματα χωρίς σύμφωνη γνώμη του αρρώστου, και ότι σε κάθε περίπτωση ο ίδιος πάει καλύτερα, οπότε δεν τίθεται θέμα. Μετά την τρίτη διαβεβαίωση φαίνεται να το καταλαβαίνει, ιδίως όταν του το επαναλαμβάνει και η γυναίκα του. Επιτέλους χαμογελάει. Τώρα ο στόχος είναι να μπορέσει να πετάξει στη Γερμανία την άλλη εβδομάδα: θα το δούμε αυτό.
     Δεν συμβαίνει βέβαια με όλους το ίδιο. Ο ασθενής στο 204 χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, και κάθε πρωί απορούμε πώς ξημέρωσε. Τα θεραπευτικά μέσα έχουν εξαντληθεί, η νόσος του δεν είναι αναστρέψιμη, απλώς παίρνει τις τελευταίες του δύσκολες ανάσες – αλλά πόσες έμειναν άραγε; Άλλη άρρωστη, στο σπίτι αυτή, ανεβάζει πυρετό 40. Δεν τρώει, δεν πίνει, έχει γνωστό μεταστατικό καρκίνο, τα πράγματα οδεύουν προς το τέλος. Να την πάμε στο νοσοκομείο; Καλύτερα να αποφύγει τη μετακίνηση, δεν θα αλλάξει κάτι. Κι ο κυρ-Νίκος, ο παλιός μανάβης της γειτονιάς μας, ανεχώρησε προχθές κατά τη διάρκεια της όγδοης νοσηλείας του για βαριά καρδιακή ανεπάρκεια μέσα σε μερικούς μήνες.
     Αλλού χαμόγελα, αλλού δάκρυα, αλλού ανησυχίες και αβεβαιότητα. Όλο το φάσμα της εύθραυστης ανθρώπινης ύπαρξης. Καλή Παναγία!