Σύμφωνα με τα λεξικά, είναι χαρακτηρισμός ατόμου που συνδυάζει την αριστοκρατική καταγωγή με την ευγένεια του χαρακτήρα και την πνευματική καλλιέργεια. Στην αρχαία Αθήνα περιέγραφε εκείνους που ανήκαν στην ανώτερη από τις τρεις κοινωνικές τάξεις. Έχουμε συνηθίσει να ακούμε τον όρο αυτό για πολιτικούς άνδρες (συνήθως μετά θάνατον), τον χρησιμοποίησαν κατά κόρον τα Μέσα και για τον προσφάτως εκλιπόντα τέως πρόεδρο Κωστή Στεφανόπουλο. Δεν θα κρίνω εδώ την ορθότητα ή την ειλικρίνεια τέτοιων χαρακτηρισμών. Ωστόσο μου γεννήθηκε ένα ερώτημα: δεν θα έπρεπε τα δημόσια πρόσωπα να είναι εξ ορισμού ‘ευπατρίδαι’ (συγγνώμη για την έλλειψη θηλυκού αντιστοίχου: βλέπετε, οι αρχαίοι Αθηναίοι αλλού είχαν ενταγμένες τις γυναίκες), και μάλιστα προ του τέλους; Αν όχι με την έννοια της αριστοκρατίας, αλλά τουλάχιστον ως προς την ευγένεια του χαρακτήρα και την καλλιέργεια του πνεύματος. Φαίνεται όμως ότι στην πολιτική ζωή λειτουργεί κάποιο είδος δαρβινικής φυσικής επιλογής που περιθωριοποιεί τους ευγενείς και καλλιεργημένους, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για την επιβίωση των ‘ισχυροτέρων’. Και όποιος αντέξει.
1 σχόλιο:
Κάπως έτσι. Για τον Κωστή Στεφανόπουλο έχω σοβαρές μομφές να καταθέσω για το έργο του χωρίς αυτό βέβαια να αναιρεί τη θετική συμβολή του στα κοινά. Δεν είναι όμως της παρούσης. Αιωνία αυτού η μνήμη.
Δημοσίευση σχολίου