Ρεαλισμός

Προ ημερών ο ευρωβουλευτής Μ. Γλέζος ζήτησε δημόσια συγγνώμη από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ διότι συνήργησε στην ψευδαίσθηση που ζούμε αυτές τις μέρες, όπου αλλάξαμε κάποια ονόματα που δεν μας άρεσαν (π.χ. όπου ‘τρόικα’ διαβάζουμε ‘θεσμοί’) και νομίσαμε ότι άλλαξε και η κατάσταση της χώρας. Χθες ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε επιστολή όπου αναφέρει ότι αισθάνεται ντροπή για τη σημερινή Βουλή. Με όλο το σεβασμό που επιβάλλει η ηλικία και η ιστορία των δύο ανδρών, η υπόθεση μου θύμισε κάτι παλαιότερο.
     Λοιπόν, πριν πολλά χρόνια ο Μάριος Πλωρίτης, σχολιάζοντας κριτικά στο ‘ΒΗΜΑ’ το νεογέννητο ΕΣΥ και τον τρόπο που διορίζονταν τα στελέχη του (όπου το ‘αντιστασιακό παρελθόν’ μετρούσε περισσότερο από το επιστημονικό έργο), έγραφε: ‘Καλά τα όπλα της αντίστασης, αλλά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το νυστέρι του χειρουργού’. Που σημαίνει ότι καθένας που φέρθηκε ηρωικά σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του δεν είναι ισόβιος ήρωας παντός καιρού, χωρίς αυτό να μειώνει την προσωπική αξία του. Το να είσαι πρόσωπο-σύμβολο δεν σημαίνει ότι μπορείς να παίζεις με επιτυχία κάθε άλλο δημόσιο ρόλο εφ’ όρου ζωής, ούτε ότι έχεις de facto ορθή άποψη για όλα τα ζητήματα. Ας τιμούμε τα σύμβολα με ‘σίτιση στο Πρυτανείο’, όπως στην αρχαία Αθήνα, κι ας κοιτάξουμε να λύσουμε τα τρέχοντα πιεστικά ζητήματα με πιο πρακτικό τρόπο και όχι με ιδεολογικά συνθήματα. Διότι, όπως θα επέμενε ο Δημοσθένης, τα λόγια και οι ιδέες δεν γεμίζουν το ταμείο. Και χωρίς λεφτά στο ταμείο, τίποτε άλλο δεν γίνεται. Δυστυχώς.