Γεροντικά

Με αφορμή μια πρόσφατη επιστολή μου στην Καθημερινή, ακολούθησε σχετική αλληλογραφία μέσω των στηλών της εφημερίδας, το τελευταίο ‘επεισόδιο’ της οποίας δημοσιεύεται σήμερα. Απ’ αυτό ξεχωρίζω την ακόλουθη φράση: “Διαβάζοντας και την επιστολή (φ. 16/5/2025) του τακτικού επιστολογράφου κ. Ματθαίου Δημητρίου που αναφέρεται και στις επιστολές των κ.κ. Τόλη και Παπαγιάννη, επίσης μελών του κλαμπ των «γερόντων» της «Καθημερινής», στο οποίο έχω την τιμή να ανήκω και εγώ…”. Ομολογώ ότι τον τίτλο του ‘γέροντα’ δεν τον είχα ακούσει μέχρι τώρα, αν και πλησιάζω το χρονικό ορόσημο που θέτει ο 89^ος Ψαλμός («αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη»). Έχω την απορία πώς μάντεψε την ηλικία μου ο γράφων – ίσως από τον τρόπο του γραψίματος και από κάποιες παλαιότερες αναφορές μου σε παρελθούσες εποχές και συνήθειες. Κακά τα ψέματα, δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί εύκολα, ιδίως από τους ομηλίκους του. Συνεπώς, αν τυχόν μέχρι τώρα «ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην», τώρα που «γέγονα ἀνήρ» (και μάλιστα της τρίτης ηλικίας) θα πρέπει να «καταργήσω τὰ τοῦ νηπίου» [Α΄ Κορ. 13:11]. Παρακαλώ τους αναγνώστες να το εύχονται, και να με ανακαλούν στην τάξη αν το ξεχνάω.