Αναχώρηση

Εορτή της Αναλήψεως σήμερα, ημέρα που, κατά την Ορθόδοξη διδασκαλία, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός αναβιβάζει την θεωμένη ανθρώπινη φύση και την καθίζει «ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός», εκεί απ’ όπου δεν απουσίασε ποτέ ως Υιός «ὁμοούσιος τῷ Πατρί», και όπου θέλει να ανεβάσει και καθέναν που θα τον πιστέψει.

     Στο δέκατο κεφάλαιο των Πράξεων διαβάζω για τον αξιοθαύμαστο εκατόνταρχο Κορνήλιο, τον πρώτο εξ εθνών Χριστιανό, και πώς ο Θεός οδήγησε σ’ αυτόν τον απόστολο Πέτρο, λέγοντάς του εκείνο το αποκαλυπτικό «ἃ ὁ Θεὸς ἐκαθάρισε σὺ μὴ κοίνου».

     Αυτές τις κάπως ασύνδετες σκέψεις κάνω στον απόηχο της σημερινής εκδημίας του συναδέλφου Γιάννη μετά από εικοσιεπτά μήνες δοκιμασία από ανίατη νευρομυϊκή νόσο. Όλον αυτό τον καιρό το δωμάτιο 408 είχε γίνει αποκλειστική κατοικία του Γιάννη και της συζύγου του. Με εξαίρεση τις ιατρονοσηλευτικές δραστηριότητες και τις επισκέψεις συγγενών, φίλων και μερικών συναδέλφων, το μεγάλο παράθυρο ήταν η μόνη επαφή του με τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς ήταν παράλυτος και  καθηλωμένος στο κρεβάτι, με πλήρη αναπνευστική και λοιπή υποστήριξη. Για ένα διάστημα μπορούσε να επικοινωνεί μαζί μας με τον λόγο, από ένα σημείο και πέρα μόνο με τα μάτια. Τελευταία, ακόμη κι αυτά κατέθεσαν τα όπλα. Με τον καιρό τα προβλήματα αθροίζονταν: παροδική υποχώρηση με θεραπεία, και πάλι κάτι άλλο ανέκυπτε. Ο χρόνος κυλούσε, και κάθε μέρα πήγαινα στην κλινική με το ερώτημα αν θα τον βρω στο δωμάτιο.

     Αυτό που δεν έλειπε ποτέ από εκεί ήταν το ανοιχτό Ευαγγέλιο. Τακτικό ανάγνωσμα και βίωμα για τον ίδιο σε όλη την προηγούμενη ζωή του, τακτικό ακρόαμα και τώρα από την άοκνη σύζυγό του που «συνέπλεε τῶν αὐτοῦ μόχθων χάριν». Πολλές φορές είχαμε συζητήσει κατά καιρούς για διάφορα ζητήματα πίστεως, πάντα με καλή εκ μέρους του προαίρεση. Κάποτε, πριν παραλύσει ακόμη, τον είχα ρωτήσει πώς αισθάνεται. «Σαν τον Πέτρο που βαδίζει πάνω στα κύματα», μου απάντησε.

     Ο Γιάννης δεν ήταν Ορθόδοξος, και οι κανόνες δεν επιτρέπουν την αναγραφή του στα δίπτυχα των κεκοιμημένων. Ωστόσο οι κανόνες είναι οδηγός για μας τους ανθρώπους, αλλά βέβαια όχι δεσμευτικοί για τον Θεό Κριτή. Η ζωή του, όσο την γνώρισα, και κυρίως η αγόγγυστη καρτερική υπομονή του σε όλη την μακρά «ἐν ἀσθενείᾳ» δοκιμασία του μου θυμίζουν την παραπάνω ρήση του Θεού στον Πέτρο και με κάνουν να ελπίζω ότι θα ακούσει το «εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου». Είθε, και για εκείνον και για όλους μας.