Κρίση ηγεσίας

Καθημερινό ανάγνωσμα και ακρόαμα στα δελτία ειδήσεων η αμφισβήτηση των προσώπων που μέχρι τώρα είναι επικεφαλής σε δύο τουλάχιστον εγχώρια κόμματα· προσφιλές θέμα των δημοσιογράφων που επιδίδονται σε σχόλια και προβλέψεις και εκτιμήσεις για το τι θα κάνει ο ένας ή ο άλλος διεκδικητής και πότε θα γίνουν οι διαδικασίες και όλα τα σχετικά. Φυσική εξέλιξη της πρόσφατης εκλογικής μάχης που ανέδειξε τα άδεια πουκάμισα που αυτοπροβάλλονται ως ‘ηγέτες’. Δεν ξέρω τι θα προκύψει εν καιρώ, αλλά δεν νομίζω ότι θα χάσουμε και τίποτε αν τα πρόσωπα αυτά αποπεμφθούν από το πολιτικό προσκήνιο.

     Μόνο εδώ όμως συμβαίνει αυτό; Καλώς ή κακώς, όλος ο κόσμος έχει στραμμένη την προσοχή του και στις επερχόμενες αμερικανικές εκλογές (σε τέσσερεις μήνες και κάτι). Κι εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Ένας πληθυσμός 340 εκατομμυρίων (και κάτι) καλείται να επιλέξει για πρόεδρο ανάμεσα σε έναν υπόδικο (και ήδη καταδικασμένο για διάφορα ανομήματα) και έναν υπερήλικα που κάθε μέρα εκδηλώνει όλο και περισσότερο τα νοητικά του ελλείμματα. Η εκλογή δεν είναι καθόλου συμβολική, αφού ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ έχει ανθρωπίνως μεγάλες εξουσίες και τη δυνατότητα να προκαλέσει μέχρι και πυρηνικό πόλεμο. Μετά την πρόσφατη τηλεμαχία των δύο μονομάχων αρχίζουν να πληθαίνουν οι φωνές για απόσυρση του δευτέρου (του νυν προέδρου) από την υποψηφιότητα. Μέσα σε 340 εκατομμύρια κόσμο δεν υπάρχουν άραγε άλλα πρόσωπα κατάλληλα για το ύπατο αξίωμα;

     Ο μακαρίτης ο πατέρας μας έλεγε ότι θα έπρεπε να υπάρχει όριο ηλικίας για τους μητροπολίτες, ώστε να αποχωρούν ευσχήμως πριν γίνουν έκδηλα τα διάφορα προβλήματα υγείας και τα σημεία του γήρατος. Κατά μείζονα λόγο θα έπρεπε να ισχύει αυτό για τους πολιτικούς, και μάλιστα για τις ανώτερες θέσεις. Χωρίς βέβαια αυτό να μας εξασφαλίζει από στραβοτιμονιές και ιδιοτροπίες νεωτέρων· τα παραδείγματα αφθονούν. Όταν για να διορισθείς ως δημόσιος υπάλληλος πρέπει να περάσεις ΑΣΕΠ και για να ανανεώσεις το δίπλωμα οδήγησης μετά από κάποια ηλικία πρέπει να περάσεις από διάφορους γιατρούς, δεν θα πρέπει να περνάς από ακόμη πιο ψιλό κόσκινο όταν προαλείφεσαι για ηγετικούς θώκους;

     Αφήνοντας την πρακτική και κάπως φαιδρή πλευρά του θέματος, φέρνω στο νου μου μια φράση από την έβδομη βιβλική ωδή, την προσευχή του Αζαρία στην κάμινο της Βαβυλώνος: ‘οὐκ ἔστιν ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἄρχων καὶ προφήτης καὶ ἡγούμενος’ [Δανιήλ, κεφ. 3^ο, προσευχή Αζαρία]. Η απουσία ηγετικών φυσιογνωμιών είναι γνώρισμα και χαρακτηριστικό της μεγάλης γενικής κρίσης που περνάει ο κόσμος μας. Έχοντας ευτελίσει τη ζωή μας σε κάθε τομέα, έχοντας αναδείξει τον εγωισμό, την αλαζονεία, την ματαιοδοξία, τον δικαιωματισμό και την φιληδονία σε ύψιστες αρχές και αξίες, μάταια αναζητούμε οδηγό για να μας βγάλει από τον λαβύρινθο στον οποίο παραπαίουμε, αρνούμενοι πεισματικά να πιάσουμε τον μοναδικό ασφαλή ‘μίτο’, το ‘κράσπεδον τοῦ ἱματίου’ Εκείνου που μας αφήνει ελευθέρους να πορευόμαστε ‘ἐν τοῖς θελήμασι τῶν καρδιῶν ἡμῶν’. Με δική μας ακέραια ευθύνη.

Αλληλεγγύη

Ξεκαθαρίζοντας παλιά ιατρικά περιοδικά διαβάζω σποραδικά κάποια κείμενα που μου κινούν το ενδιαφέρον. Σ’ ένα από αυτά βρίσκω την παρακάτω διήγηση του Jean-Pierre Hallet, Βέλγου εθνολόγου, φυσιοδίφη και ανθρωπιστή, που αναφέρεται σε έναν ελέφαντα χωρίς προβοσκίδα που παρακολουθούσε στην Ουγκάντα:

     «Παρατηρούσα τον χωρίς προβοσκίδα ελέφαντα να στέκεται ακίνητος ενώ η αγέλη μαδούσε τα δέντρα και μάζευε κλαδιά και φύλλα. Κανένα ζώο δεν έφαγε ούτε ένα φύλλο, αλλά αντίθετα κινήθηκαν προς τον ανάπηρο σύντροφό τους φέρνοντας δέσμες τροφής, κάτι που θα πρέπει να έκαμναν εδώ και χρόνια. Εκείνος άνοιξε το στόμα του με προσμονή. Δυο από τους ελέφαντες έσπρωχναν ο ένας τον άλλο, θέλοντας καθένας να τον ταΐσει πρώτος. Οι υπόλοιποι περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους. Όλοι μαζί είχαν φέρει στον ανάπηρο τόσο πολλή τροφή που σχεδόν δεν προλάβαινε να τη μασήσει. Για ένα διάστημα καταβρόχθισε άπληστα, έπειτα έκλεισε σφιχτά το στόμα του και κούνησε το κεφάλι αριστερά-δεξιά, αρνούμενος να δεχθεί άλλα δεμάτια από φύλλα. Μόνο τότε οι άλλοι ελέφαντες απομακρύνθηκαν και άρχισαν κι εκείνοι να τρώνε».

     Φαίνεται ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλά να διδαχθούμε από τα ζώα.

Καθαρογράψιμο

Πληροφορήθηκα σήμερα ότι καθαρογράφηκε η απόφαση της δίκης για τον τραγικό θάνατο του Άλκη Καμπανού (του γνωστού θύματος οπαδικής βίας στη Θεσσαλονίκη). Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, «η απόφαση αριθμεί στο σύνολό της 4.317 σελίδες, από τις οποίες οι 309 αφορούν το σκεπτικό που οδήγησε τους 12 κατηγορούμενους στη φυλακή». Ρίχνω μια ματιά στην ιατρική βιβλιοθήκη: αν αθροίσω τους δυο ‘ογκόλιθους’, την ‘Εσωτερική Παθολογία’ του Cecil και την ‘Παιδιατρική’ του Nelson, μόλις που φθάνω τον τετραψήφιο αριθμό των σελίδων. Κι εγώ που νόμιζα ότι η επιστήμη μου είναι η πιο εκτεταμένη σε κείμενα… Αφήνοντας στην άκρη το μακροσκελές ρεπορτάζ για το θέμα, καταλήγω στην τελευταία παράγραφό του, όπου αναφέρεται ότι ο εισαγγελέας έχει ασκήσει έφεση κατά της απόφασης. Που σημαίνει ότι εν ευθέτω χρόνω θα συνταχθούν άλλες τόσες χιλιάδες σελίδες με την απόφαση του Εφετείου. Ψυχή βαθιά…

     Νομικός δεν είμαι, σε δικαστήρια βρέθηκα μόνο δυο φορές, μια ως μάρτυς υπεράσπισης συναδέλφου και μια ως διερμηνέας για έναν αγγλόφωνο.Υποθέτω ότι τα δικαστικά πρακτικά πρέπει να καταγράφονται για λόγους αρχείου και για να είναι διαθέσιμα σε περιπτώσεις αναψηλάφησης μιας δίκης ή άλλες που δεν μπορώ να σκεφθώ. Ωστόσο, εύκολα φαντάζομαι ότι η έκταση των αντιστοίχων κειμένων (κι εδώ μιλάμε για μία μόνο δίκη από τις πολλές που γίνονται κάθε μέρα) αποτελεί από μόνη της έναν παράγοντα καθυστέρησης της απονομής της δικαιοσύνης. Διότι το σκεπτικό των 309 σελίδων (για να μείνουμε στο τρέχον παράδειγμα) πρέπει να γραφεί από τον υπεύθυνο δικαστικό (που βέβαια δεν γράφει μηχανικά αλλά πρέπει να διαβάζει όλα τα προηγούμενα της δίκης, να σκέφτεται, να μελετά, να ανατρέχει στη νομολογία κλπ.). Δεν υπάρχει άραγε άλλος τρόπος να γίνει αυτή η δουλειά;