Κατακείμενοι

Κυριακή του Παραλύτου σήμερα στο κινητό εορτολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και ενώ την έχουμε γιορτάσει και ψάλει τόσες φορές, για πρώτη φορά συσχετίζω τον επί ‘τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη κείμενον ἐπὶ κραβάτῳ’ παράλυτο της ευαγγελικής περικοπής με συγκεκριμένα πρόσωπα, και δη συναδέλφους, που βρίσκονται σε ανάλογη θέση. Ένας με ημιπληγία μετά από σοβαρή εγκεφαλική αιμορραγία, ένας τετραπληγικός επί δέκα έτη από πτώση και τραυματισμό, ένας πλήρως παράλυτος εδώ και δυο χρόνια από ανίατο νευρολογικό νόσημα. Και πόσοι ακόμη, γνωστοί και άγνωστοι, όλοι με τα κοινά και τα ιδιαίτερα προβλήματα της κάθε περίπτωσης, οι περισσότεροι με κάποιους δίπλα τους που φέρουν αγόγγυστα το σωματικό και ψυχικό βάρος της αποκλειστικής φροντίδας, αποταμιεύοντας έτσι την αντιμισθία του Κυρηναίου Σίμωνος που σήκωσε τον σταυρό του Κυρίου. Ως προς το σημείο αυτό διαφέρουν από τον παράλυτο του ευαγγελίου, που έλεγε ότι ‘ἄνθρωπον οὐκ ἔχω’. Όμως στον καθένα απ’ αυτούς και στους φροντιστές τους ο Κύριος απευθύνει το εύστοχο ερώτημα που ‘ποιητικῇ ἀδείᾳ’ του αποδίδει ο υμνογράφος: «Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι, καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;» Το δικό Του χέρι είναι πάντα απλωμένο και διαθέσιμο. Ας θυμόμαστε κι εμείς να το αποζητούμε, είτε πάσχουμε οι ίδιοι είτε συμπάσχουμε με άλλους. Είτε απλώς τους γνωρίζουμε.