ΑΕΙβία

Για πολλοστή φορά βρίσκεται στο προσκήνιο η ενδοπανεπιστημιακή βία, μετά από πρόσφατα βίαια επεισόδια σε διάφορες σχολές και ένα χαστούκι σε γυναίκα υπάλληλο κυλικείου στην Αθήνα από 34χρονο διδακτορικό φοιτητή, που συνελήφθη μεν, αλλά η δίκη του αναβλήθηκε με κάποιο νομικό τέχνασμα. Μάθαμε ότι έγινε (μία ακόμη) σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό, εξαγγέλθηκαν μέτρα, αποδόθηκαν ευθύνες σε πρυτάνεις διότι δεν έχουν πρόγραμμα ασφαλείας για τα ιδρύματά τους και άλλα παρόμοια. Από τα λοιπά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ έσπευσε να καταδικάσει την κυβέρνηση διότι δεν έλυσε το πρόβλημα της βίας (κάτι που εκείνο είχε – προφανώς! – αντιμετωπίσει με… μοναδική επιτυχία τον καιρό της δικής του εξουσίας).

     Υπάρχει τίποτε στα παραπάνω που να μην το έχουμε βιώσει ξανά και ξανά εδώ και πενήντα χρόνια; Από ευχές, προγράμματα, σχέδια και εξαγγελίες έχουμε χορτάσει (ο Τ. Θεοδωρόπουλος μάλιστα παρομοιάζει το πρόβλημα με το Κυπριακό: κι εκείνο έχει γίνει αντικείμενο πλήθους σχεδίων). Ο ‘κόμπος’, όπως και με όλους τους εν Ελλάδι νόμους, είναι η εφαρμογή. Όπως λέει μια παλιά χιουμοριστική ρήση, θεωρία και πράξη είναι θεωρητικά ίδιες, στην πράξη όμως διαφέρουν.

     Δική μου πρόχειρη σκέψη: Η ενδοπανεπιστημιακή βία (για συντομία ΑΕΙβία, ομόηχη της αηδίας) να γίνει ιδιώνυμο αδίκημα, να εκδικάζεται κατά προτεραιότητα, χωρίς αναβολές και τελεσίδικα και να μην επιδέχεται έφεση, οι δε ποινές να μην είναι εξαγοράσιμες. Όμως, όπως όλα τα καλά σχέδια, έχει κι αυτό την αδυναμία του: Θα πρέπει πρώτα να πιάνουν τους ενόχους, κάτι που δεν συμβαίνει πολύ συχνά (ο παραπάνω 34χρονος αποτελεί σπάνια εξαίρεση του κανόνα).