Αρχιερατικά

Κάποιοι με ρωτούν κατά καιρούς γιατί δεν σχολιάζω εκκλησιαστικά θέματα. Δεν πρόκειται για έλλειψη ενδιαφέροντος, αλλά για συνειδητή επιλογή. Άλλωστε γράφουν πολλοί σχετικά, και κάποια σχόλια ίσως να δημιουργούσαν ‘παροξυσμόν’ [Πραξ. 15:39] και αντιδράσεις από ανθρώπους που ενδεχομένως θα είχαν διαφορετική γνώμη. Υπάρχουν αρκετές αφορμές διαιρέσεων και αντιλογίας στον κόσμο, δεν χρειάζεται να προσθέτουμε και άλλες, και μάλιστα μεταξύ Ορθοδόξων. Ωστόσο, θα καταθέσω δυο σκέψεις πάνω σ’ ένα ζήτημα που είναι ακόμη σε εξέλιξη.

    Με αφορμή την πλήρωση της μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου (στα Χανιά) που χήρευσε πρόσφατα, ακούγονται διάφορα για παρεμβάσεις είτε πολιτικών προσώπων είτε του ΟικουμενικούΠατριαρχείου για το αν θα μετατεθεί εκεί ο νυν μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου και γιατί δεν τον θέλει ο Α ή ο Β πολιτικός ή εκκλησιαστικός παράγων. Ταπεινή μου γνώμη: στην εκλογή ή τοποθέτηση ενός μητροπολίτη μιας αυτοκέφαλης Εκκλησίας (όπως η Κρήτη, που έχει καταστατικό χάρτη, δηλ. ‘σύνταγμα’, από το 1961) δεν μπορεί να έχει λόγο ούτε άλλη Εκκλησία (ακόμη και το Πατριαρχείο) ούτε, πολύ περισσότερο, η πολιτική εξουσία. Με το ισχύον σύστημα, η εκλογή γίνεται από την σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης. Διαφορετικά, ας αναθέτουμε σε τρίτους τον διορισμό ‘δοτών’ μητροπολιτών.

     Ας δεχθούμε καταρχήν ότι το μεταθετό αντιβαίνει στους κανόνες. Αν δεν είχαν προηγηθεί κατά καιρούς άλλες περιπτώσεις μεταθέσεων μητροπολιτών, θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος εύλογες τις διάφορες ενστάσεις. Δυστυχώς η εποχή μας δεν ευνοεί τους καλούς λογισμούς. Στην παρούσα περίπτωση η κυβέρνηση, επικαλούμενη παρέμβαση του Πατριαρχείου (μήπως την προκάλεσε κιόλας;), συνέρραψε μια βολική τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο (του υπουργείου Αμύνης, ίσως διότι αισθάνεται αμυνόμενη…) ώστε να ακυρώσει την ανεπιθύμητη μετάθεση. Για το διαρκώς επαναλαμβανόμενο συνταγματικό αδίκημα της επισύναψης τροπολογιών σε άσχετα νομοσχέδια ούτε κουβέντα από όσους κόπτονται για τους κανόνες. Άλλωστε, οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων το χρησιμοποιούν κατά το συμφέρον τους.

     Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν ότι το παράδειγμα για τις εκλογές αρχιερέων θα έπρεπε να αποτελεί η εκλογή του Αποστόλου Ματθία από τους ένδεκα, όπως περιγράφεται στο πρώτο κεφάλαιο των Πράξεων. Επιλογή των πλέον καταλλήλων προσώπων από το σώμα της Εκκλησίας και κλήρωση κατόπιν κοινής προσευχής, ώστε να αναδείξει ο Θεός τον εκλεκτό Του. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι εμπιστευόμαστε τον Θεό και αποδεχόμαστε την κρίση Του. Ή μήπως όχι;