Πολύς ο λόγος στις μέρες μας για το δικαίωμα της έκφρασης και δη της καλλιτεχνικής, ακόμη και της βλασφημίας. Δεν θα επαναλάβουμε επιχειρήματα που ειπώθηκαν από πολλά στόματα σεβαστών και αξιολόγων ανθρώπων. Ας περιορισθούμε σε κάτι σύντομο. Σε μια ιστοσελίδα εφημερίδας ένας σχολιαστής έγραψε ότι έχει το δικαίωμα να διακωμωδεί τις οποιεσδήποτε απόψεις των άλλων. Καλό θα είναι βέβαια να προσέχει τι και πού θα το κάνει, διότι οι συνέπειες μπορεί να είναι λίαν επώδυνες σε λάθος χώρους και χώρες. Αν όμως κανείς περιορίζει κάποτε το δικαίωμά του για λόγους προσωπικής ασφαλείας, γιατί το ασκεί ανερυθρίαστα εκεί που ‘του βγαίνει’; Μάλλον επιλεκτικό δικαίωμα. Από την άλλη, θα πει κανείς ότι και η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της από τα 6 στα 12 μίλια, αλλά επιλέγει να μην το ασκεί για να μη πάει γυρεύοντας…
Ο λόγος περί ελευθερίας του λόγου μου θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο. Την εποχή της Σοβιετίας ένας Αμερικανός και ένας Ρώσος δημοσιογράφος συζητούν. Ο πρώτος λέει στον δεύτερο: «Εμείς έχουμε απόλυτη ελευθερία λόγου. Εγώ μπορώ να βρίζω τον Πρόεδρο έξω από τον Λευκό Οίκο χωρίς καμιά συνέπεια». «Κάτι τέτοιο μπορώ κι εγώ να κάνω», απαντά με άνεση ο Ρώσος. «Τι μπορείς να κάνεις;» ρωτάει ξαφνιασμένος ο Αμερικανός. «Να βρίζω στο Κρεμλίνο τον πρόεδρο των ΗΠΑ», λέει ο συνομιλητής του. Δεν ξέρω βέβαια τι θα μπορούσαν να κάνουν σήμερα και οι δυο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου