Συχνά ομνύουμε στο όνομα της δημοκρατίας και την θεωρούμε σχεδόν συνώνυμη με την ευνομία, την ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη. Οι αιρετοί άρχοντες γενικά έχουν την εμπιστοσύνη του κοινού – τουλάχιστον όσων τους ψήφισαν – σε αντιδιαστολή με τους κάθε μορφής μονάρχες που θεωρούνται αυταρχικοί και εχθρικοί προς τον λαό που κυβερνούν. Δυστυχώς η αγαθή αυτή εκτίμηση όχι σπάνια διαψεύδεται στην πράξη και με τον χρόνο: τα πρόσωπα αποδεικνύονται κατώτερα των προσδοκιών ή χάνουν στην πορεία τις όποιες αρχικές τους αρετές και αξίες. Η αλαζονεία της εξουσίας μετατρέπει τους εκλεγμένους ηγέτες σε μονάρχες ή δικτάτορες: η διακυβέρνησή τους μεταλλάσσεται σε προσωποπαγές καθεστώς, σε ‘ἑνὸς ἀνδρὸς ἀρχήν’, και ο στόχος γίνεται η διατήρηση της εξουσίας παντί τρόπω.
Τα παραδείγματα στις μέρες μας δεν λείπουν από κάθε γωνιά του κόσμου. Αφήνοντας κατά μέρος τα εγχώρια, μπορούμε πρόχειρα να δούμε τι γίνεται στη Ρωσία (εισβολή στην Ουκρανία, δολοφονία αντιφρονούντων υπό συνθήκες Σιβηρίας), στην Τουρκία (παρεμπόδιση με κάθε μέσον της υποψηφιότητας του κυριότερου πολιτικού αντιπάλου του ‘σουλτάνου’), στο Ισραήλ (μαζική εξόντωση και εκτοπισμός των Παλαιστινίων και ισοπέδωση της χώρας τους). Όλα αυτά για να συνεχισθεί σε όλες τις περιπτώσεις η παραμονή στην ηγετική καρέκλα ενός εκλεγμένου ηγέτη, που αν χάσει την εξουσία μπορεί να βρεθεί υπόδικος για εγκλήματα είτε του κοινού ποινικού δικαίου είτε κατά της ανθρωπότητος. Αλλά βέβαια και ο Χίτλερ καταρχήν εκλεγμένος ήταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου