Ασέβειες με τον νόμο

Κατά καιρούς άνθρωποι των ‘γραμμάτων’ και των ‘τεχνών’ (οι όροι χρησιμοποιούνται εντελώς συμβατικά) έχουν καταπιαστεί με θέματα, εικόνες, σύμβολα, πρόσωπα που για μεγάλη μερίδα του χριστιανικού ελληνικού κόσμου έχουν τον χαρακτήρα της ιερότητος και αποτελούν αντικείμενα σεβασμού και λατρείας. Κάποιοι το κάνουν με την δέουσα προσοχή και τον σεβασμό που αρμόζει σ’ αυτά, κάτι που βρίσκει την ανάλογη αναγνώριση από το αντίστοιχο κοινό (όπως π.χ. η ταινία ‘Ο άνθρωπος του Θεού’ για τον Άγιο Νεκτάριο). Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις η ενασχόληση παίρνει τη μορφή σάτιρας, παραποίησης, ειρωνείας, συχνά χυδαίας, πάντα εν ονόματι κάποιας ‘τέχνης’ ή ‘ελευθερίας του λόγου’. Συχνά εκδηλώνονται διαμαρτυρίες και καμιά φορά αυτές φθάνουν σε αυτοδικία (τελευταίο παράδειγμα αυτό με τον βουλευτή της ΝΙΚΗΣ Ν. Παπαδόπουλο στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδος, που ‘φιλοξενούσε’ ασεβείς πίνακες κάποιου ‘καλλιτέχνη’). Τέτοιες ενέργειες γενικά σχολιάζονται αρνητικά από τους δημοσιολογούντες, ενώ λειτουργούν και ως διαφημίσεις για τα αντίστοιχα έργα.

     Είναι ιδιαίτερα εξοργιστικό δημόσιοι φορείς όπως η Εθνική Πινακοθήκη να αναδεικνύουν έργα που προσβάλλουν θρησκευτικά σύμβολα αποκλειστικά και μόνο της Χριστιανικής πίστης. Θα έκαναν ποτέ κάτι ανάλογο με έργα που θα έθιγαν το Ισλάμ ή τον Ιουδαϊσμό; Ασφαλώς τότε θα έβρισκαν πρόχειρη και βολική δικαιολογία για την ‘λογοκρισία’ τους τον αντιρατσιστικό νόμο, διότι σε υποθετική αντίθετη περίπτωση δεν θα την πλήρωναν μόνο τα τζάμια των πινάκων. Μόνο τα χριστιανικά σύμβολα αποτελούν εύκολο αντικείμενο 'νόμιμης' εξύβρισης και βλασφημίας για τον οποιοδήποτε, με εξασφαλισμένο το ατιμώρητο. Τι σεβασμό να έχει κανείς σε τέτοιους νόμους;