Κατεδαφίσεις

Πριν λίγες μέρες βιώσαμε το όχι συνηθισμένο φαινόμενο να ορκίζεται κάποιος ως υπουργός και μέσα σε 48 ώρες να υποβάλλει την παραίτησή του. Απαραιτήτως διευκρινίζω εκ των προτέρων ότι δεν γνωρίζω τον παραιτηθέντα κ. Αρ. Δοξιάδη, δεν έχω καμία σχέση με κυβέρνηση, αντιπολίτευση ή άλλους κομματικούς φορείς. Όσα γράφω εδώ αποτελούν σκέψεις και ευρύτερους προβληματισμούς, με αφορμές γεγονότα της τρέχουσας επικαιρότητος. Κάποια έχουν αναφερθεί και στο παρελθόν: δυστυχώς το έργο ξαναπαίζεται, με αλλαγή θιάσων αλλά όλο και πιο ανιαρό και κακόγουστο.

    Το σπάνιο του πράγματος απαιτεί μια εύλογη εξήγηση. Ο παραιτηθείς Α.Δ. απέδωσε την ενέργειά του σε πολιτική τοξικότητα και ανήθικο πόλεμο και ανυπόστατες επιθέσεις εναντίον του από την αντιπολίτευση. Ουσιαστικά περιέγραψε αυτό που συμβαίνει καθημερινά στην Ελλάδα, με αυξανόμενη συχνότητα και ένταση, χωρίς κάποιο ελπιδοφόρο φως στον ορίζοντα.

     Η διαρκής πολιτική διελκυστίνδα θυμίζει λίγο το πάπλωμα του Νασρεντίν Χότζα: εδώ το τραβούν τα κόμματα από διάφορες γωνίες, πιάνοντας ακραίες θέσεις, χωρίς να συμφωνούν για κάποιον κοινό τόπο, κάποιο χώρο δημιουργικής συνεννόησης, και χρησιμοποιώντας κάθε είδους μέσα (θεμιτά και αθέμιτα, ηθικά και ανήθικα). Μόνο που το ‘πάπλωμα’ στην περίπτωση αυτή είναι η χώρα μας, και το αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών θα είναι το σχίσιμο, ένας νέος Διχασμός.

     Πολλοί αναφέρονται δημόσια στην ανυπαρξία ουσιαστικών προτάσεων πολιτικής από όλα σχεδόν τα κόμματα, γεγονός που δημιουργεί σοβαρά διλήμματα επιλογής στον κάθε υγιώς σκεπτόμενο ψηφοφόρο. Δυστυχώς η κύρια επιδίωξη όλων φαίνεται να είναι η κατεδάφιση, κι όσο για ανοικοδόμηση, «θα δούμε όταν…». Γεγονός που θυμίζει το ποίημα του ψυχίατρου Γ. Καπρίνη ‘Συμβουλή Επιτυχίας προς Αναξίους και Φιλοδόξους’ (το έχουμε ξαναδεί πριν δέκα χρόνια, αλλά έχει διαχρονικό νόημα):

                     Αν δεν μπορείς να χτίσης

                     γκρέμισε, χρυσό μου, γκρέμισε

                     και μετά

                     για τα χαλάσματα

                    θα κατηγορήσης αυτούς που έχτισαν.

                    Ξέρεις από αυτά εσύ.

     Σε μια εποχή όπου γνωστές ‘σταθερές’ ανατρέπονται, πάγιες συμβάσεις αναθεωρούνται και διαλυτικές τάσεις τείνουν να επικρατήσουν ανά τον κόσμο, θα ήταν παρήγορο να βλέπαμε να αναδύεται ένα ‘συνθετικό’ πρότυπο πολιτικής, ένα χτίσιμο αντί για γκρέμισμα. Όχι μόνο ως όνειρο.