Μέσα στη μαυρίλα που δημιουργεί το καθημερινό άκουσμα τόσων επεισοδίων νεανικής βίας, για την οποία γράφαμε προχθές, βρήκα μια απρόσμενη αλλά τόσο καλοδεχούμενη αχτίδα φωτός και ελπίδας. Έπεσε στα χέρια μου το νέο βιβλίο ‘Ιστορίες κάτω από τη βάση’ [Εκδόσεις Έαρ] της Μαρίας Θεοχαρίδου-Ινεπολόγλου, φιλολόγου καθηγήτριας, που εξιστορεί εμπειρίες από πρώτο χέρι από επαφές με μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου με ποικίλα προβλήματα: ατομικά, οικογενειακά, διαπροσωπικά, κοινωνικά, υπαρξιακά. Καθεμιά περίπτωση ήταν τέτοια που θα προκαλούσε ένα αυθόρμητο «Ωχ, που πέσαμε!» στον εκπαιδευτικό. Η συγγραφέας (και πρωταγωνίστρια του βιβλίου) πήγε ένα βήμα πιο πέρα: έκανε το σταυρό της, άπλωσε χέρι προς τον κάθε μαθητή, όσο δύσκολος ή ζόρικος κι αν φαινόταν, βρήκε το ‘κουμπί’ του και έγινε φίλη του με την πιο ουσιαστική έννοια, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη, τη συνεργασία και τελικά την ευγνωμοσύνη του. Με αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση θετικό, την μεταμόρφωση ενός ‘χαμένου κορμιού’ σε ‘χαρίεντα ἄνθρωπον’. Οι μαθητές του βιβλίου ξεκίνησαν όλοι κάτω από τη βάση αλλά έφθασαν ακόμη και στο άριστα, χάρη στη βοήθεια και τις προσευχές της. Ένα βιωματικό εγχειρίδιο παιδαγωγικής που αξίζει να το πάρουν στα χέρια τους όλοι οι εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας, και να αναθεωρήσουν την προσέγγισή τους στα δύσκολα νιάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου