Συμπροσευχή

Εδώ και σχεδόν ένα έτος είμαστε μάρτυρες ενός εντελώς ανόητου (= άνευ νοήματος) πολέμου. Μια από τις υπερδυνάμεις του κόσμου αυτού εισέβαλε στη γειτονική της χώρα, η οποία βέβαια δεν κάθησε με σταυρωμένα χέρια ούτε υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκαλιές τους εισβολείς. Το αποτέλεσμα ήταν η σύγκρουση που βλέπουμε τόσον καιρό να διαδραματίζεται, με υφέσεις και εξάρσεις, με αμοιβαίες καταστροφές και ανθρώπινες απώλειες και φυσικά με ανυπολόγιστο ευρύτερο ανθρωπιστικό κόστος.

     Δυστυχώς αυτό που δεν έχουμε δει ολόκληρο τον χρόνο είναι μια πραγματικά σοβαρή απόπειρα αποκλιμάκωσης και ειρήνευσης, μια προσπάθεια ελέγχου της παραφροσύνης. Είδαμε την Δύση να επιβάλλει κυρώσεις στην επιτιθέμενη χώρα, οι οποίες όμως έχουν το δικό τους τίμημα, τόσο οικονομικό όσο και ανθρώπινο. Είδαμε τρίτες χώρες να τάσσονται, δικαιολογημένα με πρώτη ματιά, στο πλευρό του αμυνόμενου, παρέχοντάς του αμέριστη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, κάτι που όμως οδηγεί σε περαιτέρω κλιμάκωση και διεύρυνση των πολεμικών επιχειρήσεων, με ανοικτές τις προοπτικές ακόμη ευρύτερης σύρραξης. Υπάρχουν καθημερινά άφθονες δηλώσεις και ρητορικές επιθέσεις ένθεν κακείθεν, που φυσικά ρίχνουν λάδι και όχι νερό στη φωτιά. Δεν υπάρχει δυστυχώς κανένα  ίχνος ή σημάδι ειρηνευτικής προσέγγισης δυο χωρών που είναι αμφότερες Ορθόδοξες Χριστιανικές.

     Δεν έχω κανένα προσωπικό πολιτικό ή οικονομικό συμφέρον σε οποιαδήποτε πλευρά της διένεξης. Η άποψή μου είναι εκείνη του απλού παρατηρητή, που θλίβεται από την τραγική πορεία μιας ανθρωπότητας που προφανώς δεν διδάχθηκε τίποτε από δυο παγκοσμίους πολέμους και αναρίθμητους άλλους μικρότερους, αλλά πάντως καταστροφικούς. Ειδικά για τις δυο εμπόλεμες χώρες, όλοι έχουμε διαβάσει για πολλούς αγίους παλιούς και νεότερους και από τις δυο πλευρές του φράχτη, τους οποίους σεβόμαστε και τιμούμε χωρίς να κάνουμε διακρίσεις αν ήταν πολιτογραφημένοι Ρώσοι ή Ουκρανοί. Αλήθεια, μπορούμε να φαντασθούμε ανθρώπους σαν κι αυτούς να μάχονται μεταξύ τους;

     Νομίζω ότι το αγωνιώδες ερώτημα θα πρέπει πρωτίστως να τεθεί στους εκκλησιαστικούς ηγέτες των Ορθοδόξων χωρών. Ως άνθρωποι, αυτοί μπορεί να έχουν τις δικές τους προσωπικές αδυναμίες, φιλοδοξίες ή αντιπαλότητες μεταξύ τους. Σίγουρα δέχονται πιέσεις, είτε ‘ευγενικές’ είτε καθαρά εκβιαστικές, από τις αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις για να στηρίξουν τη μία ή την άλλη πλευρά, παρατείνοντας έτσι την σύγκρουση. Ωστόσο, «ἐρχόμενοι εἰς ἑαυτούς» μπορούν με αμοιβαία συνεννόηση να αρθούν υπεράνω της παρούσας κατάστασης. Να σκεφθούν ότι πιστεύουν στον ίδιο Θεό, διαβάζουν και κηρύττουν το ίδιο Ευαγγέλιο, ομολογούν το ίδιο Σύμβολο Πίστεως, κοινωνούν τα ίδια Άχραντα Μυστήρια. Αν, φωτισμένοι από το ένα Άγιο Πνεύμα, μπορούσαν να συμπροσευχηθούν και να ομονοήσουν, το μήνυμα και η πνευματική πίεση προς τους αντίστοιχους λαούς και πολιτικούς ηγέτες θα ήταν ισχυρά «πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων» [Β΄ Κορ. 10:4]. Διότι, κατά τον λόγο του Κυρίου, αν δυο ή τρεις συμφωνήσουν και ζητήσουν κάτι από τον Θεό, θα τους δοθεί. Όχι μόνο σ’ αυτούς, αλλά στον κόσμο ολόκληρο. 

     Είθε, με τις πρεσβείες των πολυαρίθμων Ρώσων και Ουκρανών αγίων, κάποια όχι πολύ μακρινή ημέρα να δούμε αυτή την πολυπόθητη συνεννόηση και συμπροσευχή, που δεν μπορεί παρά να έχει θετικό αποτέλεσμα. Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ότι καμιά προσευχή, από όποιον κι αν αναπέμπεται, δεν μένει αναπάντητη και χωρίς αντίκρισμα.