Ανασκόπηση

Και τι δεν είχε ο χρόνος που μας άφησε… Τη συνέχιση του ανόητου (= άνευ νοήματος) πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας. Έναν πολύνεκρο σεισμό στην Τουρκία με δεκάδες χιλιάδες θύματα. Μια απίστευτη φονική σύγκρουση τραίνων στα Τέμπη, αφορμή για άγονες κομματικές αντιπαραθέσεις. Ατελείωτες πυρκαγιές το καλοκαίρι, με εκατομμύρια στρέμματα δασών να γίνονται παρανάλωμα της φωτιάς. Μια καταστροφική έκρηξη σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Νέα Αγχίαλο. Έναν πρωτοφανή κατακλυσμό στη Θεσσαλία, που πλημμύρισε σχεδόν ολόκληρη. Ένα ναυάγιο στην Πύλο με εκατοντάδες πνιγμένους αλλοδαπούς μετανάστες. Οπαδική βία, εγχώρια και εισαγόμενη, δυστυχώς με ανθρώπινα θύματα. Και πιο πρόσφατα, μια τρομοκρατική ανθρωποσφαγή στο Ισραήλ και εισβολή του τελευταίου στη Γάζα, με τραγικές ανθρωπιστικές συνέπειες, που είναι ακόμη σε εξέλιξη.

     Δεν ήταν όμως μόνο αυτά. Είχαμε και εκλογές και αναδιάταξη πολιτικών κομμάτων, εντός και εκτός Ελλάδος. Αρχίσαμε να γνωρίζουμε όλο και περισσότερο την Τεχνητή Νοημοσύνη με τα παρακλάδια και τις παρενέργειές της, που κάθε μέρα μας δημιουργούν νέες ανησυχίες για το πού μπορεί να φθάσει η εξάπλωσή της. Ένα από τα αποτελέσματά της είναι και η παραγωγή ψευδών κειμένων και εικόνων και η συνεπαγόμενη γενική δυσπιστία προς ό,τι βλέπουμε και ακούμε γύρω μας. Το ψεύδος (με τη μορφή fake news) και η ψηφιακή βία έχουν προστεθεί στη φυσική βία κατά ζώων και ανθρώπων (και μάλιστα μεταξύ ανηλίκων), που καθημερινά παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, σ’ έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει τις παραδοσιακές σταθερές αξίες, αλλά ανεξέλεγκτα εισάγει ‘καινά δαιμόνια’ στο όνομα κάποιας ‘πολιτικής ορθότητας’. Μπορεί να μη μας πολυαρέσουν οι μεταφυσικές ερμηνείες για όλα τα δεινά, αλλά θυμόμαστε τον Αλέξανδρο Σολζενίτσιν που έλεγε ότι αυτά συμβαίνουν επειδή «οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό». 

     Κοντά στα παραπάνω, δεν μας έχει αφήσει ακόμη ο γνωστός ιός, αν και είναι πολύ πιο ήπιος στις εκδηλώσεις του ως τώρα και δεν προκαλεί πλέον τις ‘κορώνες’ ανοησίας που γνωρίσαμε τις προηγούμενες χρονιές (ωστόσο κάποιοι αμετανόητοι επιμένουν να μιλούν για ‘ψευτοπανδημία’). Και τέλος, σε προσωπικό επίπεδο, το πρώτο εξάμηνο κυριάρχησε η τακτική χημειοθεραπεία μετά την επέμβαση του περασμένου Δεκεμβρίου. Δόξα τω Θεώ, την πέρασα σχετικά ανώδυνα. Οι περισσότερες συνέπειές της ήταν παροδικές, ενώ κάποιες (ήπιες) επιμένουν ακόμη ως υπενθύμιση ότι κι εμείς οι γιατροί δεν εξαιρούμαστε από την κοινή μοίρα των ανθρώπων.

     Όλα αυτά τα θέματα απασχόλησαν και την ιστογραφία της χρονιάς. Τα περισσότερα δεν είναι καινούργια· έχουν ξανασυμβεί με παραλλαγές, υφέσεις και εξάρσεις και παλαιότερα. Κι αν κάποια από αυτά που γράφτηκαν φέτος αποτελούν επαναλήψεις σχολίων από προηγούμενα χρόνια, ας θυμηθούμε την ρήση του Aldous Huxley: «Το παρελθόν δυστυχώς μας διδάσκει πως οι άνθρωποι δυσκολεύονται φοβερά να κατανοήσουν τι μας διδάσκει το παρελθόν». Και επιμένουν να ανακυκλώνουν τα ίδια σφάλματα.