Είναι για να γελάει κανείς πότε-πότε με τους καημένους τους επιστήμονες. Χωρίς να αμφισβητώ την επιστημοσύνη τους, αναρωτιέμαι αν κάποιες εισηγήσεις τους έχουν πρακτική σημασία ή αποτελούν απλώς μια ιδιάζουσα μορφή δημόσιας αυτοπροβολής. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους ηφαιστειολόγους. Διάβασα προ καιρού ότι μια ομάδα από μεγάλα ονόματα του χώρου αυτού ζητούν να γίνει «έγκαιρη προετοιμασία για μια μελλοντική μεγάλη ηφαιστειακή έκρηξη», ονοματίζοντας και συγκεκριμένες περιοχές του κόσμου που βρίσκονται σε κίνδυνο. Σε τι ακριβώς μπορεί να συνίσταται μια τέτοια προετοιμασία; Πιστός αναγνώστης του Ιουλίου Βερν από πολύ μικρός, είχα τρομάξει με το ηφαίστειο που κατέστρεψε τη ‘Μυστηριώδη Νήσο’ και είχα συναρπασθεί με το ‘Ταξίδι στο κέντρο της γης’ μέσα από το ηφαίστειο Σνέφελς της Ισλανδίας και την δραματική έξοδο από το Στρόμπολι στη Μεσόγειο. Λίγο αργότερα γνώρισα τις τολμηρές εξερευνήσεις του Αρούν Ταζιέφ που κατέβαινε σε ενεργούς κρατήρες για να πάρει δείγματα λάβας, και μετά από χρόνια περπάτησα στα μαύρα βράχια του κρατήρα στη Σαντορίνη. Με βάση τις μη επιστημονικές αυτές αναμνήσεις και εμπειρίες και χωρίς να έχω άλλες ειδικές γνώσεις, ερωτώ αφελώς: τι είδους πρακτική προετοιμασία μπορεί να κάνει κάποιος για το ενδεχόμενο μιας μεγάλης ηφαιστειακής έκρηξης, πέρα από το να μετακομίσει εγκαίρως σε μια λιγότερο επικίνδυνη ζώνη; Αν μιλούμε για έκρηξη του μεγέθους που καταπόντισε την αρχαία Ατλαντίδα ή που έθαψε την Πομπηία, οποιαδήποτε σκέψη για προπαρασκευή μόνο γέλωτα θα προκαλούσε. Μήπως ξεχνούμε το χάος που προκάλεσε στις αεροπορικές συγκοινωνίες πριν μερικά χρόνια η έκρηξη εκείνου του άλλου ηφαιστείου με το απρόφερτο όνομα, πάλι στην Ισλανδία; Όσο για τις μικρότερες ‘εξάψεις’ της γης, αυτές έχουν μάλλον τουριστικό ενδιαφέρον... για τους περίεργους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου