Θανατώσεις

Πολύς λόγος γίνεται κάθε τόσο για το αν κάποιος στη Συρία (ή όπου αλλού) χρησιμοποιεί χημικά όπλα – χθες το ξανακούσαμε στις ειδήσεις. Να διευρύνω λίγο το πεδίο με μια ‘αιρετική’ σκέψη: αν γενικά θεωρείται αποδεκτό να σκοτώνεις τον άλλο, τότε η επιλογή του όπλου μάλλον έχει δευτερεύουσα σημασία. Αν είναι ηθικό να σκοτώνεις, τότε η θανατηφόρα ένεση, η έξυπνη βόμβα, η πιστολιά στον κρόταφο, το μαχαίρι ή η θηλειά στο λαιμό, το τοξικό νέφος, το δηλητηριασμένο νερό, το πυρηνικό μανιτάρι, είναι απλώς αποχρώσεις της ‘καλλιτεχνικής ευαισθησίας’ του δολοφόνου. Κάτι ανάλογο έχει γίνει στο παρελθόν στις ΗΠΑ με εκτελέσεις καταδίκων που για τεχνικούς λόγους δεν πήγαν καλά, με αποτέλεσμα να ‘ταλαιπωρηθεί’ ο μελλοθάνατος: ακούστηκαν ένα σωρό διαμαρτυρίες για την βασανιστική διαδικασία, όχι όμως για την ίδια την εκτέλεση. Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι η ευαισθησία και ο αποτροπιασμός μας εξαντλείται στο επιλεγόμενο μέσο ή τον τρόπο και δεν επεκτείνεται στην πράξη αυτή καθεαυτή. Έχει όρια άραγε η υποκρισία μας;