Περιστασιακά μεταφράζω ιατρικά πιστοποιητικά από και προς τα αγγλικά, για ανθρώπους που έρχονται από άλλες χώρες ή αναζητούν θεραπευτικές διεξόδους εκτός συνόρων για απελπιστικές καταστάσεις. Τις προάλλες λοιπόν ήρθε στα χέρια μου μια σειρά χαρτιών για έναν ασθενή που τυχαίνει να βρίσκεται υπό την φροντίδα μου. Εκείνος δεν το ξέρει, μια και η εργασία αυτή γίνεται μέσω μεταφραστικού γραφείου που ζητεί τη βοήθειά μου όταν χρειάζεται. Εγώ όμως συμβαίνει να γνωρίζω ότι είναι κυριολεκτικά στα τελευταία του, και δεν έχει ανθρωπίνως καμία δυνατότητα να γίνει καλά: τα χαρτιά του δεν θα προλάβουν καν να φθάσουν σε κάποιο ιατρικό κέντρο της αλλοδαπής. Δικαιούμαι να το αποκαλύψω στους δικούς του, που προσπαθούν να ‘πιαστούν από τα μαλλιά τους’ κατά το κοινώς λεγόμενο, κόβοντάς τους έτσι την όποια ελπίδα διατηρούν ακόμη; Φοβούμαι ότι η έκβαση των πραγμάτων θα αποδείξει το μάταιο της προσπάθειας, άσχετα από τη δική μου επιλογή. Ωστόσο, το δίλημμα παραμένει...
Υστερόγραφο. Ο ασθενής απεβίωσε τα ξημερώματα της επόμενης μέρας που είχα αποστείλει μεταφρασμένα τα χαρτιά του. Ο Θεός δίνει λύσεις ακόμη και στα πιο μεγάλα αδιέξοδα, αρκεί εμείς να Του αφήνουμε περιθώριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου