Μεγαλορρήμονες

Επειδή, όπως λέγεται, η ιστορία έχει την κακή συνήθεια να επαναλαμβάνεται (και όχι μόνο ως φάρσα), μας αναγκάζει να ανατρέχουμε σε θέματα που θίξαμε σε παλαιότερες εποχές. Στο γνωστό μιούζικαλ ‘Βιολιστής στη στέγη’ υπάρχει μια κλασική σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής Τέβγε, φτωχός Εβραίος χωρικός στην τσαρική Ρωσία, χορεύει μόνος μέσα στον σταύλο του και τραγουδάει για το τι θα έκανε αν ήταν πλούσιος. Αφού απαριθμεί τα διάφορα όνειρά του, λέει: «Οι πιο σπουδαίοι του χωριού θα έρχονταν και θα με συμβουλεύονταν όπως τον Σολομώντα για θέματα που θα μπέρδευαν ακόμη και τους ραβίνους. Και δεν θα είχε καμιά σημασία αν απαντούσα σωστά ή λάθος. Γιατί όταν είσαι πλούσιος όλοι νομίζουν ότι στ’ αλήθεια ξέρεις!»

     Ξαναθυμήθηκα τη σκηνή αυτή με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις Τραμπ για την παρακεταμόλη και την (εντελώς φανταστική) σχέση της με τον αυτισμό. Ο ‘πλανητάρχης’ καταδέχθηκε να πει ότι ‘γιατρός δεν είμαι’, αλλά παρόλα αυτά γνωμάτευσε με ύφος χιλίων καθηγητών Ιατρικής επί του θέματος. Και αυτός μεν μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Το πιο τραγικό είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινής γνώμης δέχεται ως θέσφατες τις κάθε είδους εκφωνήσεις του, επί παντός επιστητού. Κάτι που κάνει την τελευταία φράση από το τραγούδι του Τέβγε ιδιαίτερα επίκαιρη, και ένα είδος προειδοποίησης για το πώς πρέπει να ακούμε τις μεγαλόστομες κουβέντες των υπερπλουσίων που κατασκευάζουν ‘ειδήσεις’ κατά το συμφέρον τους.