Ένα από τα προσφιλή αναγνώσματά μου στην σχολική ηλικία ήταν και ο ‘Γεροστάθης’ του Λέοντος Μελά. Από εκείνον είχα πρωτογνωρίσει πολλές φυσιογνωμίες και περιστατικά της αρχαίας ιστορίας, κάποια από τα οποία δεν έτυχε να συναντήσω σε μετέπειτα διαβάσματα. Ένα από τα πρόσωπα εκείνα ήταν και ο Κιγκινάτος (λατινιστί Cincinnatus, από τον πληθυντικό του οποίου ονομάσθηκε η αμερικανική πόλη Σινσινάτι), ρωμαίος πατρίκιος και στρατιωτικός του 5ου αιώνα π.Χ. Αυτό που θυμόμουν από τη διήγηση του Γεροστάθη γι’ αυτόν, και το βρήκα στη συνέχεια στις εγκυκλοπαίδειες, ήταν ότι το 458 π.Χ., στη διάρκεια μιας πολεμικής κρίσης από εχθρική επιδρομή, οι εκπρόσωποι της Ρωμαϊκής συγκλήτου πήγαν και βρήκαν τον Κιγκινάτο (τέως συγκλητικό που είχε αποσυρθεί από το αξίωμα) στο χωράφι που όργωνε και του πρόσφεραν το αξίωμα του δικτάτορα (δηλ. απόλυτου μονάρχη) για να τους βγάλει από την κρίση. Εκείνος το αποδέχθηκε. Υπό την ηγεσία του οι Ρωμαίοι νίκησαν τους επιδρομείς. Τότε ο Κιγκινάτος εκούσια παραιτήθηκε από το ύπατο αξίωμα και ξαναγύρισε στην αγροτική ζωή, μόλις δεκαέξι μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας.
Γιατί τον θυμήθηκα ξαφνικά; Διότι στις μέρες μας πολύς λόγος γίνεται για το αν ο Τάδε ή ο Δείνα πρώην πρωθυπουργός θα κάνει καινούργιο κόμμα και θα διεκδικήσει και πάλι την διακυβέρνηση της χώρας. Βέβαια, θα ισχυρισθεί κανείς ότι πολλά έχουν αλλάξει εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια στα πολιτεύματα και τα δημόσια αξιώματα. Ωστόσο, δεν βλάπτει να έχουμε κατά νουν και παραδείγματα σαν το παραπάνω, ως ένα μέτρο σύγκρισης. Σε τελευταία ανάλυση, αν ποτέ χρειαστούμε κάποιον από τους παλιούς να μας ξανακυβερνήσει, ας τον προσκαλέσει η Βουλή. Μέχρι τότε ας βρει να ασκήσει κάποιο τίμιο επάγγελμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου