Χρυσοδάκτυλος

Εδώ και χρόνια έβλεπα κάθε τόσο σε τυχαία περάσματα από την πρωινή τηλεοπτική ζώνη τις μακροσκελείς διαφημίσεις των ενεχυροδανειστηρίων του ‘Ριχάρδου’. Δυο πράγματα μου είχαν κάνει εντύπωση: το πλήθος των καταστημάτων σε κάθε πόλη της Ελλάδας (ούτε αλυσίδα σούπερ μάρκετ να ήταν), αλλά και κυρίως το μήκος των διαφημίσεων, οι οποίες, με δεδομένο το κόστος του τηλεοπτικού χρόνου, θα πρέπει να ήταν πανάκριβες. O συνδυασμός των δύο υποδήλωνε οπωσδήποτε μεγάλο τζίρο. Και να που το αίνιγμα λύθηκε και η απορία δεν είναι πλέον απορία. Ακολουθώντας την συνταγή του ‘Χρυσοδάκτυλου’ (το ομώνυμο βιβλίο του Ίαν Φλέμινγκ κυκλοφόρησε το 1959) ο Ριχάρδος μάζευε τα περισσεύματα χρυσού που ξεπουλούσαν οι αναγκεμένοι ανά την Ελλάδα και τα έβγαζε λάθρα  σε πιο ασφαλείς γεωγραφικές περιοχές. Να γιατί οι διωκτικές αρχές πρέπει να μελετούν την κλασική αστυνομική λογοτεχνία (κάτι που ασφαλώς κάποιος θα έκανε, για να φτάσει στην τελική αποκάλυψη του πανελληνίου κυκλώματος). Κι έτσι ο ‘Ριχάρδος ο Χρυσοδάκτυλος’ έλαβε την άγουσα στο κρατικό ‘θησαυροφυλάκιο’ του Ναυπλίου, όπου ασφαλίζονται όλα τα σύγχρονα ‘κεφάλαια’ της δημόσιας ζωής. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…