"Μαρία Φ."
"Τον Γιώργο τί τον έχεις;"
"Θείος μου."
"Τότε ο Κώστας...;"
"Ήταν ο πατέρας μου."
"Ξέρεις, εγώ είχα διαγνώσει τον καρκίνο του, πριν πόσα χρόνια;"
"Σχεδόν δέκα."
Το ασυνήθιστο επώνυμο της επισκέπτριας ήταν η αφορμή για τον παραπάνω διάλογο. Η θύμηση ενός αρρώστου που πέρασε φευγαλέα από τη ζωή ενός γιατρού, υπό συνθήκες δύσκολες, στο τελικό επεισόδιο της ζωής του, είναι ένα χαρακτηριστικό γεγονός, που δημιουργεί συνήθως νοσταλγικά (αν αυτή είναι η σωστή λέξη) συναισθήματα. Κάνουμε μια σύντομη αναφορά-μνημόσυνο στον εκλιπόντα και προχωρούμε στο τρέχον, ευτυχώς αθώο, πρόβλημα της κόρης του. Και η ζωή συνεχίζεται, μέσα από τις διαδοχές των γενεών, ‘κι αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία’ [Δ. Σαββόπουλος].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου