Η οριακή κυβερνητική πλειοψηφία του κοινοβουλίου, σε μια εκδήλωση θαυμαστής ομοψυχίας, απέρριψε την πρόταση σύστασης εξεταστικής επιτροπής για την υπόθεση Siemens. Ως ουδέτερος παρατηρητής, που δεν περιμένει να κερδίσει ή να χάσει τίποτε από οποιαδήποτε πτέρυγα του ‘ναού της δημοκρατίας’ (σε λεκτικά εφευρήματα είμαστε άπαιχτοι, κατά το κοινώς λεγόμενον), δικαιούμαι να αμφισβητήσω τόσο την πρόθεση αυτών που εισηγήθηκαν την εξεταστική επιτροπή (με την ενδόμυχη σιγουριά ότι θα απορριφθεί;) όσο και τις αγνές διαθέσεις εκείνων που την καταψήφισαν (καλή η συνείδηση, αλλά να μη ξεπλένουμε και τη μπουγάδα μας σε δημόσια θέα).
Το πρόβλημα με όλες αυτές τις προτάσεις και ψηφοφορίες είναι ότι γίνονται μόνο ως επίδειξη κομματικής δράσης (ένθεν και ένθεν). Η αντιπολίτευση θέλει να δείχνει (έστω και για τα μάτια του κόσμου) ότι αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, η κυβέρνηση θέλει να δείχνει (δυστυχώς μόνο για τα μάτια του κόσμου--και για τις δημοσκοπήσεις) ότι μπορεί να αντιστέκεται στην αντιπολίτευση. Καμιά από τις δυο συμπεριφορές δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως ενσυνείδητη πολιτική ενέργεια που αποβλέπει σε θεραπεία μιας νοσηρής κατάστασης.
Όσο για τις κατηγορίες περί ‘ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής’ από το στόμα του αρμόδιου υπουργού, μόνο ως πεπαλαιωμένο ανέκδοτο μπορούμε να τις εκλάβουμε, μια και η πολιτική ζωή, όπως διαγράφεται τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια, μοιάζει όλο και περισσότερο με αντίγραφο του Ποινικού Κώδικα. Με την πρόσθετη σιγουριά της ασυλίας από αυτεπάγγελτες διώξεις.
[Δημοσιεύθηκε κολοβωμένη στο ΒΗΜΑ, 9/5/2009]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου