Διαβάζοντας το βιβλίο ‘Η προσευχή ως ατελεύτητη δημιουργία’ του π. Ζαχαρία Ζαχάρου (πνευματικού της Ι. Μονής Τιμίου Προδρόμου στο Essex και μαθητή του Αγίου Σωφρονίου) συναντώ την ακόλουθη παράγραφο (σελ. 22), που τη βρίσκω ιδιαίτερα επίκαιρη στις μέρες μας:
«Οι άνθρωποι όλο και περισσότερο αδυνατούν να συμβιώσουν αρμονικά. Και αυτό, διότι σύμφωνα με τα πρότυπα αυτού του κόσμου η ανάληψη του πταίσματος ισοδυναμεί με αδυναμία. Όλοι γυρεύουν να ενοχοποιήσουν αποδιοπομπαίους τράγους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως καθημερινά διαπιστώνουμε ότι πραγματοποιείται αυτό, για το οποίο προειδοποίησε ο Απόστολος: «εἰ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ' ἀλλήλων ἀναλωθῆτε». Η ειρήνη και η ομόνοια αποκαθίστανται, όταν ο καθένας κατηγορεί μόνο τον εαυτό του· όταν βλέπει τα δικά του σφάλματα και αγωνίζεται να τα διορθώσει. Τότε η αυτοκατάκριση δεν είναι αδυναμία, αλλά ταπεινή ανδρεία που ενισχύει τον άνθρωπο στην παράστασή του ενώπιον του Θεού».
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να ανακαλύψουμε παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τους παραπάνω λόγους του π. Ζαχαρία. Μια σύντομη ματιά στην ειδησεογραφία, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, σε εγχώριο όσο και σε διεθνές σκηνικό, μας δείχνει ότι η αδυναμία επίλυσης προβλημάτων και συγκρούσεων πηγάζει από αμοιβαίες κατηγορίες για σφάλματα, αδικίες, παρανομίες που πάντα ενοχοποιούν αποκλειστικά τον ‘απέναντι’, τον άλλο. ‘Εμείς’ δεν φταίμε ποτέ. Το ίδιο φυσικά λέει και ο απέναντι για μας. Οι κατηγορίες διογκώνονται με την επανάληψη και αναπαράγονται με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, και οδηγούν κάποια στιγμή σε αλληλοκαταστροφικές πράξεις που, όταν ξεκινήσουν, κάνουν την υποχώρηση πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο καθένας μας έλεγε «Συγγνώμη, εγώ φταίω». Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, αργά ή γρήγορα θα ακολουθούσε ο ηθικός αφοπλισμός του άλλου και θα φτάναμε στην πολυπόθητη ειρήνη. Ποιος θα κάνει όμως την αρχή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου