Διαβάζοντας το βιβλίο ‘Η προσευχή ως ατελεύτητη δημιουργία’ του π. Ζαχαρία Ζαχάρου (πνευματικού της Ι. Μονής Τιμίου Προδρόμου στο Essex και μαθητή του Αγίου Σωφρονίου) συναντώ την ακόλουθη παράγραφο (σελ. 22), που τη βρίσκω ιδιαίτερα επίκαιρη στις μέρες μας:
«Οι άνθρωποι όλο και περισσότερο αδυνατούν να συμβιώσουν αρμονικά. Και αυτό, διότι σύμφωνα με τα πρότυπα αυτού του κόσμου η ανάληψη του πταίσματος ισοδυναμεί με αδυναμία. Όλοι γυρεύουν να ενοχοποιήσουν αποδιοπομπαίους τράγους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως καθημερινά διαπιστώνουμε ότι πραγματοποιείται αυτό, για το οποίο προειδοποίησε ο Απόστολος: «εἰ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ' ἀλλήλων ἀναλωθῆτε». Η ειρήνη και η ομόνοια αποκαθίστανται, όταν ο καθένας κατηγορεί μόνο τον εαυτό του· όταν βλέπει τα δικά του σφάλματα και αγωνίζεται να τα διορθώσει. Τότε η αυτοκατάκριση δεν είναι αδυναμία, αλλά ταπεινή ανδρεία που ενισχύει τον άνθρωπο στην παράστασή του ενώπιον του Θεού».
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να ανακαλύψουμε παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τους παραπάνω λόγους του π. Ζαχαρία. Μια σύντομη ματιά στην ειδησεογραφία, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, σε εγχώριο όσο και σε διεθνές σκηνικό, μας δείχνει ότι η αδυναμία επίλυσης προβλημάτων και συγκρούσεων πηγάζει από αμοιβαίες κατηγορίες για σφάλματα, αδικίες, παρανομίες που πάντα ενοχοποιούν αποκλειστικά τον ‘απέναντι’, τον άλλο. ‘Εμείς’ δεν φταίμε ποτέ. Το ίδιο φυσικά λέει και ο απέναντι για μας. Οι κατηγορίες διογκώνονται με την επανάληψη και αναπαράγονται με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, και οδηγούν κάποια στιγμή σε αλληλοκαταστροφικές πράξεις που, όταν ξεκινήσουν, κάνουν την υποχώρηση πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο καθένας μας έλεγε «Συγγνώμη, εγώ φταίω». Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, αργά ή γρήγορα θα ακολουθούσε ο ηθικός αφοπλισμός του άλλου και θα φτάναμε στην πολυπόθητη ειρήνη. Ποιος θα κάνει όμως την αρχή;
1 σχόλιο:
Αγάπησε τα πενιχρά ενδύματα, για να σβήσεις τους λογισμούς της υψηλοφροσύνης που αναδύονται μέσα σου.
Γιατί αυτός που αγαπά την πολυτέλεια και τα λαμπερά ρούχα δεν μπορεί να αποκτήσει ταπεινούς λογισμούς.
Διότι η καρδιά μέσα στον άνθρωπο συμμορφώνεται με τα εξωτερικά σχήματα.
Όσιος Ισαάκ ο Σύρος , Τα Ευρεθέντα Ασκητικά
...
Ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινάει με το ντύσιμο του , και να αντλεί την χαρά από την εσωτερικό κόσμο και όχι από την χαρά που δίνει το λαμπερό ένδυμα της μόδας κτλ ,
Από το λαμπερό ένδυμα της μόδας ξεκινάει η υψηλοφροσύνη που δεν αφήνει τον άνθρωπο να πάει στην αυτομεμψία και να εργαστεί την αρετή αντί της κοσμικότητας ,
διότι και για την αρετή χρειάζεται κόπος και για την κοσμικότητα , υπάρχει ο ελαφρός ζυγός του Χριστού και ο τραχύς του κόσμου.
Πριν 40-50 χρόνια , πολλοί άνθρωποι είχαν μια - δυο αλλαξιές ρούχα , ίσως και να μην πολυνοιάζονταν , και στα σχολεία είχαν ποδιές , μετά τα σχολεία γίνανε πασαρέλα , τι περιμέναμε .
Το τραγικό είναι ότι εκκλησία έπαψε να κατηχεί για το ντύσιμο , για την σεμνότητα κτλ , ενώ από την άλλη γίνεται πλήρης κατήχηση από τα κοσμικά μμε περί μόδας και ανήθικης προκλητικότητας.
Ο Κύριος να μας φωτίζει !
Να είστε καλά !
Δημοσίευση σχολίου