Σε δυο μήνες θα κλείσουν τρία χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την έναρξη του Ρωσοδυτικού (για να τον λέμε με το πραγματικό όνομά του) πολέμου. Παρά τους διαφόρους ευσεβείς πόθους που περιστασιακά εκδηλώνονται, δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Απεναντίας, βλέπει κανείς σοβαρά δημοσιεύματα [π.χ. του καθηγητή Timothy Garton Ash] που καλούν σε μεγαλύτερη στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας διότι αλλιώς η Δύση κινδυνεύει από τη Ρωσία. Έχω διατυπώσει κατά καιρούς την αντίθεσή μου στον ρωσικό επεκτατισμό· μπορεί να φανώ αιθεροβάμων (θυμάστε, αλήθεια, αυτή την ωραία λέξη;), αλλά η αντίθεσή μου περιλαμβάνει και την άλλη πλευρά.
Ας το εξηγήσω λιγάκι. Θεωρητικά, η κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ θα έπρεπε να είχε σημάνει το τέλος των μεγάλων στρατιωτικών συνασπισμών και των αμοιβαίων απειλών (πραγματικών ή δυνητικών). Ωστόσο, οι αρχαίοι Λατίνοι είχαν διατυπώσει εκείνη την κυνικά ρεαλιστική αρχή: Si vis pacem, para bellum (αν θέλεις ειρήνη, ετοίμαζε πόλεμο). Υποτίθεται ότι η ετοιμασία θα λειτουργούσε αποτρεπτικά, καθώς ο αντίπαλος θα σκεφτόταν δυο φορές πριν ξεκινήσει έναν πόλεμο. Αυτό ίσχυε εν πολλοίς όσο οι συρράξεις διεξάγονταν κυρίως με συμβατικά στρατιωτικά μέσα. Με την εκθετική αύξηση της καταστροφικής ισχύος των κάθε είδους όπλων, το πιθανότερο αποτέλεσμα της πολεμικής ετοιμασίας σήμερα θα είναι όχι η ειρήνη αλλά ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Και βέβαια, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, κανείς δεν πρόκειται να κάνει το πρώτο βήμα μιας αποκλιμάκωσης, που θα ερμηνευθεί και θα διατυμπανισθεί σαν ήττα.
Κι έτσι, υπό τις παρούσες συνθήκες ο κόσμος μόνο σε ένα θαύμα θα μπορούσε να ελπίζει. Δυστυχώς όμως ο περισσότερος κόσμος έχει πάψει να πιστεύει στα θαύματα και τον Δημιουργό τους. Αυτή είναι και η κύρια αιτία της σημερινής του κατάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου