Εδώ και καιρό (κάποιους μήνες; μήπως μερικά χρόνια;) ένα από τα κυρίαρχα θέματα της καθημερινής ειδησεογραφίας είναι η εφηβική εγκληματικότητα. Κάθε τόσο ένα ακόμη επεισόδιο περιγράφεται (και απεικονίζεται), το καθένα πιο σκληρό και ‘δύσπεπτο’ από το προηγούμενο. Αυτό πυροδοτεί σειρά από άρθρα και σχόλια στα Μέσα και στο διαδίκτυο (π.χ. ΕΔΩ) για το ποιος φταίει, επισημάνσεις σοβαρές και μη, από ειδικούς και μη, καμιά φορά και αντιδράσεις και ψηφιακούς καυγάδες με επιχειρήματα ένθεν κακείθεν. Τι γίνεται λοιπόν;
Οπωσδήποτε πολλοί παράγοντες συμβάλλουν στο φαινόμενο της νεανικής βίας. Νομίζω ότι ένας από αυτούς, που συνήθως δημόσια αποσιωπάται για λόγους ‘πολιτικής ορθότητος’ (τι άστοχος ευφημισμός…), είναι η απουσία της μητέρας από το σπιτικό. Τα παιδιά, από την πιο μικρή ηλικία μέχρι και την εφηβεία, χρειάζονται την παρουσία και το υγιές ενδιαφέρον της μητέρας που θα τα περιβάλλει όλες τις ώρες της ημέρας και όχι μόνο όταν ‘τυχαίνει’ να βρεθούν μαζί στο σπίτι, και που θα συνδυάζεται με μια παιδαγωγία που θα διδάσκει όρια συμπεριφοράς και απαιτήσεων. Αυτή θα περιλαμβάνει και την σωφρονιστική ποινή όπου πρέπει, ενώ η μητέρα θα επικοινωνεί και θα συνεργάζεται σωστά με τους εκπαιδευτικούς βοηθώντας και όχι αντιδρώντας στο έργο τους. Όσοι είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε τέτοια παρουσία είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτήν.
Θα έλυνε αυτό όλα τα προβλήματα της βίας; Θα ήταν ανεδαφικό να το υποστηρίξει κανείς. Ωστόσο θα έβαζε κάποιες καλύτερες βάσεις και θα δημιουργούσε ένα ανάχωμα απέναντι στις ποικίλες αρνητικές επιδράσεις που δέχονται τα παιδιά από την κούνια τους ακόμη. Και βέβαια θα προϋπέθετε μια σωστή παιδεία και κατάρτιση των μητέρων, ώστε να είναι σε θέση να προσφέρουν αυτά που τα παιδιά χρειάζονται. Κι αν πρέπει να προσθέσουμε κάτι ακόμη για την υπαιτιότητα ημών των ‘μεγάλων’, επιτέλους ας πάψουν τα μέσα ενημέρωσης να μας ‘διαφωτίζουν’ με κάθε λεπτομέρεια για το πώς έγινε κάθε συγκεκριμένο έγκλημα. Τέτοια ενημέρωση να μας λείπει. Δεν θα χάσουμε τίποτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου