Λόγος μετά θράσους

Θόρυβος πολύς έγινε αυτές τις μέρες στα Μέσα διότι η αξιωματική αντιπολίτευση κήρυξε ‘εμπάργκο’ στην ΕΡΤ (της απαγόρευσε να παρουσιάζει στις εκπομπές της βουλευτές και στελέχη της) μετά από έναν υβριστικό χαρακτηρισμό κάποιου δημοσιογράφου για τον επικεφαλής της. Δεν είδα τη σχετική εκπομπή, ούτε έχω ιδιαίτερη περιέργεια να την αναζητήσω. Το θέμα όμως είναι ευρύτερο και έχει να κάνει με το επίπεδο δημόσιου λόγου που έχουμε φθάσει να αποδεχόμαστε ως ‘φυσιολογικό’, άρα πρακτικά να επικυρώνουμε και να υιοθετούμε (η απόσταση από το «δεν αντιδρώ» μέχρι το «κάνω τα ίδια» δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε).

     Ο αρχαίος ρήτορας Ισοκράτης συμβούλευε μεταξύ άλλων τον Δημόνικο: «Μήτε γέλωτα προπετῆ στέργε, μήτε λόγον μετὰ θράσους ἀποδέχου· τὸ μὲν γὰρ ἀνόητον, τὸ δὲ μανικόν». Η προπέτεια (αναίδεια) και το θράσος έχουν γίνει στην εποχή μας πρακτικά κανόνας στον δημόσιο βίο: δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει τις καθημερινές ανακοινώσεις και τα σχόλια των κομμάτων (ας όψεται και το Twitter) και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν, για να το επιβεβαιώσει. Αν οι λέξεις είχαν κόψη, θα μετρούσαμε πλέον αναρίθμητα θύματα. Τώρα απλώς έχουμε εθισθεί στην πολιτική ‘αργκό’, την οποία ασμένως αναπαράγουν και καλλιεργούν και οι δημοσιογράφοι. Υπάρχει ελπίδα να δούμε διαφορετικές μέρες;