Φόβος αγνός

Πυρκαγιές. Πλημμύρες. Μπουρίνια. Σεισμοί. Θεομηνίες κάθε είδους. Ο τελευταίος όρος, ως γενική-περιεκτική έκφραση, αποδίδει στην ‘μήνιν’, την οργή του Θεού, κάθε φυσική καταστροφή. «Ανθρώπινον λέγω», θα πρόσθετε ο Απόστολος Παύλος. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την (δικαιολογημένη ίσως ως ένα σημείο) τάση ή επιθυμία να επιρρίψουμε ευθύνες κάπου, να βρούμε αιτίες και ενόχους, και όταν δεν μπορούμε να επικεντρωθούμε σε πρόσωπα, καταφεύγουμε είτε σε θεωρίες συνωμοσίας είτε στην οργή του Θεού. Αυτό βέβαια δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αφού αποσείουμε από πάνω μας την ευθύνη για συμμετοχή (εκούσια ή ακούσια) ή ηθική αυτουργία στην όποια καταστροφή. Κι ακόμη, συνήθως σταματούμε στην απόδοση ευθυνών και δεν ερμηνεύουμε τα φαινόμενα ως σήματα κινδύνου, ως προειδοποιήσεις για το ασταθές και αβέβαιο της ύπαρξής μας στον κόσμο. Όπως ο άνθρωπος που αγνοεί-περιφρονεί τις πρώτες εκδηλώσεις ενός πόνου στο στήθος και δεν αναζητεί έγκαιρα ιατρική συνδρομή μπορεί να φτάσει στο εγκατεστημένο έμφραγμα ή στον αιφνίδιο θάνατο, έτσι και η κοινωνία ως σύνολο που αδιαφορεί για τις ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι τα πάντα ρει, ότι σήμερα υπάρχουμε και για το αύριο ή την επόμενη στιγμή δεν μπορούμε να προδικάσουμε απολύτως τίποτε, μπορεί μια μέρα να βρεθεί μπροστά σ’ ένα τετελεσμένο γεγονός, για το οποίο να ζητάει «να πέσουν κεφάλια», κρύβοντας η ίδια το κεφάλι της στην άμμο της αδιαφορίας. Πόσο επιγραμματικά θέτει το ζήτημα ο Άγιος Αδελφόθεος Ιάκωβος: «Οὐκ ἐπίστασθε τὸ τῆς αὔριον· ποία γὰρ ἡ ζωὴ ὑμῶν; ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη».
     Θα λύσει άραγε η έγκαιρη πρόνοια όλα τα προβλήματα; Όχι βέβαια. Θα μας έχει όμως προετοιμάσει για το απρόοπτο, το αδόκητο, το ανά πάσα στιγμή ενδεχόμενο της αναχώρησης από τον κόσμο αυτό, είτε ατομικής είτε συλλογικής. Λίγο θα είναι αυτό; Και ακόμη, έστω κι αν εσφαλμένα και ανθρωπομορφικά αποδώσουμε σε οργή του Θεού τις όποιες καταστροφές, γιατί δεν σκεφτόμαστε αυτό που περιγράφει ο Κύριος; «Φοβήθητε τὸν μετὰ τὸ ἀποκτεῖναι ἔχοντα ἐξουσίαν ἐμβαλεῖν εἰς τὴν γέενναν». Αφού υπάρχει μια διαρκής απειλή, την οποία δεν μπορούμε να αποσοβήσουμε ή να αποφύγουμε με ανθρώπινα μέσα, δεν είναι λογικό να προχωρήσουμε σε μια 'διαπραγμάτευση', μια συμφιλίωση μ’ Αυτόν που έχει στα χέρια του την εξουσία αυτή; Ο φόβος του Κυρίου (που είναι «ἁγνός, διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος», κατά τον Δαβίδ) θα είναι «ἀρχὴ σοφίας», για να αρχίσουμε να βλέπουμε διαφορετικά τη ζωή μας στον κόσμο.
     Έκανα τις παραπάνω σκέψεις με αφορμή τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική με τους 74 μέχρι στιγμής νεκρούς. Διαβάζοντας παρακάτω τις ειδήσεις της ημέρας, βρίσκω έναν τίτλο που μου φαίνεται περίεργος: «Σιδηρά» βραδιά στη Μαλακάσα. Μαθαίνω λοιπόν για τον «συναρπαστικό ήχο των Iron Maiden» που τον καλωσόρισε ένα πλήθος 36.000 ατόμων. Μερικοί από τους τίτλους που ακούστηκαν στη σχετική συναυλία: «Το σημείο του σταυρού», «Ο φόβος του σκότους», «Ο αριθμός του θηρίου», και άλλα που υπάγονται στην κατηγορία του σατανικού ροκ. Η είδηση προσθέτει ότι το πλήθος αντιμετώπισε προβλήματα στην προσέλευση και την αποχώρηση από τη συναυλία, με ατέλειωτες ουρές στην εθνική οδό (συνωστισμός κι εκεί). Κι αν όλα αυτά φαίνονται άσχετα με τα προηγούμενα για τις θεομηνίες, ας σκεφθούμε για λίγο σε ποιον προστρέχουμε και ποιον υμνούμε ενώ ο κόσμος γύρω μας καίγεται.