Κρίση της κρίσης

Διάβασα με προσοχή το ενδιαφέρον άρθρο του Γ. Προβόπουλου με τίτλο 'Το στίγμα της δεκαετίας της κρίσης' (Καθημερινή 26/12/2017) για την κρίση και την εξέλιξή της. Τολμώ να πω, χωρίς να είμαι ειδικός οικονομολόγος ή πολιτικός, ότι πολλές από τις επισημάνσεις του έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς  στο παρόν ιστολόγιο. Οι διαπιστώσεις του ως προς τα αίτια της κρίσης αθροίζονται συνοπτικά ως εξής: Δεν ελήφθησαν εγκαίρως τα μέτρα που έπρεπε, διότι κάθε φορά η αντιπολίτευση (μείζων και ελάσσων, συνήθως αριστεράς απόχρωσης) στύλωνε τα πόδια, για να αναγκασθεί να τα λάβει (σκληρότερα και πιο επώδυνα) με καθυστέρηση μηνών και ετών. Πουθενά δεν υπήρξε συνεννόηση και κοινή γραμμή για την αντιμετώπιση μιας εθνικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, χωρίς κομματική σημαία). Το τελικό αποτέλεσμα το ζούμε σήμερα, και θα συνεχίσουμε να το ζούμε για χρόνια.
     Θα παραλληλίσω την κατάσταση με τον καρκίνο. Η σύγχρονη πρακτική στην Ογκολογία είναι να εξετάζεται κάθε ασθενής από ογκολογικό συμβούλιο, που αποφασίζει από κοινού για την ενδεδειγμένη θεραπεία (επέμβαση, χημειοθεραπεία, ακτινοβολία κτλ.), και με ποια σειρά θα πρέπει να γίνει αυτή για να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η συνδιάσκεψη και η συναινετική προσέγγιση μπορεί να μην προσφέρει κατηγορηματικές εγγυήσεις επιτυχίας, αλλά τουλάχιστον δίνει τις καλύτερες προοπτικές και δεν αντιβαίνει στην κοινή ιατρική λογική. Αν κάθε μέλος του συμβουλίου επιμένει εγωιστικά σε προσωπικές απόψεις αγνοώντας όλους τους άλλους, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η συνεχιζόμενη ταλαιπωρία του αρρώστου χωρίς θεραπευτικό όφελος.
     Κατ' αναλογία με τα παραπάνω, φοβούμαι ότι οι εκάστοτε φιλοδοξίες και ιδεοληψίες του πολιτικού προσωπικού της χώρας δεν επέτρεψαν και συνεχίζουν να μην επιτρέπουν μια τέτοια προσέγγιση στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας μας. Τις συνέπειες τις υφιστάμεθα όλοι μας. Καλή χρονιά λοιπόν!

[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή]