Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Αντί στεφάνου

Μέσα στον ύπνο τον βαθύ ένας μουσικός ήχος από κάπου μακριά επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά. Κάποια στιγμή ο ακουστικός φλοιός τον προσλαμβάνει και τον αναγνωρίζει – το δικό μου τηλέφωνο. Με μισόκλειστα μάτια και ξυπόλυτος πηγαίνω στο σαλόνι και απαντώ στην κλήση, βλέποντας συγχρόνως την ώρα: πέντε και μισή το πρωί. Από την Εντατική. Ένας ασθενής με καρκίνο του στοματοφάρυγγα που αιμορραγεί. «Και τι θέλετε από μένα; Μάλλον είναι στα τελευταία του», είναι η πρώτη μου αντίδραση. «Ξέρετε, ο γναθοχειρουργός πρότεινε να του κάνετε ίσως μια βρογχοσκόπηση για να ελέγξουμε τον αεραγωγό. Ο άρρωστος έχει πλήρη επαφή». Δύσκολο αυτό. Από προηγούμενες παρόμοιες περιπτώσεις, πρόκειται για έναν από τους πιο βασανιστικούς όγκους, λόγω θέσης, και ο άρρωστος νιώθει το κάθε τραγικό λεπτό. Με μισή καρδιά, και μουρμουρίζοντας ότι πιθανώς η προσπάθεια είναι καταδικασμένη, υπόσχομαι ότι θα πάω αμέσως. Σε είκοσι λεπτά βρίσκομαι στη μονάδα. Ο άρρωστος σε φανερά κακή κατάσταση, γυρισμένος στο πλάι, με αίμα να αναβρύζει από το στόμα και με το νοσηλευτικό προσωπικό και την αναισθησιολόγο να αναρροφούν, να καθαρίζουν, να υποστηρίζουν. Στρέφομαι στον χειρουργό που με ενημερώνει για το τι έχει γίνει μέχρι τώρα, και ξάφνου ακούω πίσω μου καθαρή τη φωνή του αρρώστου: «Καλημέρα, κύριε Παπαγιάννη».
     Πέφτω κυριολεκτικά από τα σύννεφα. Άκουσε άραγε κάποια στιγμή το όνομά μου; Ο τόνος της φωνής του λέει «Δεν με γνώρισες;». Προφανώς έχουμε συναντηθεί ξανά. Προσπαθώ να κρύψω την αμηχανία μου. «Το επώνυμό του;» ψιθυρίζω σε μια νοσηλεύτρια. Μου το λέει, το μυαλό κάνει άμεση ανάκληση, θυμάμαι την πρώτη του εισαγωγή πριν πολλά χρόνια, για τελείως διαφορετικό πρόβλημα, κάποια περασμένα Χριστούγεννα. Τότε είχε γένια, τώρα έχει ένα μικρό μούσι, και η αρρώστια και η οριζόντια στάση του σώματος τον έκαναν αγνώριστο. Τον αντιχαιρετώ, κανονίζουμε τη διαδικασία με την αναισθησιολόγο, εκείνη τον κοιμίζει, ξεκινούμε. Δύσκολη δουλειά, όπως το φανταζόμουν. Ο όγκος, που έχει ήδη ακτινοβοληθεί στο παρελθόν, έχει αλλάξει τα ανατομικά στοιχεία του φάρυγγα, κάθε τόσο το αίμα μας κλείνει την όραση, προχωρώ στο περίπου. Κάποια στιγμή, πιο πολύ στην τύχη και λιγότερο από δεξιοτεχνία, βρίσκομαι μέσα στην τραχεία. Καλά δείχνουν εδώ τα πράγματα. Τώρα να περάσουμε και τον τραχειοσωλήνα. Εύκολο να το λες, αλλά τελικά δεν το καταφέρνω. «Να δοκιμάσω με το λαρυγγοσκόπιο;» ρωτάει η αναισθησιολόγος. «Καλύτερα εσύ παρά εγώ», λέω και της δίνω τη θέση μου. Προσπαθεί πάλι και πάλι, κάποια στιγμή φαίνεται ότι προχωρεί. Βάζει το ακουστικό στο στήθος του κοιμισμένου αρρώστου, δίνουμε αέρα. «Μέσα είναι», λέει. Περνάω το βρογχοσκόπιο μέσα από το σωλήνα, ελέγχω τη θέση του, δόξα τω Θεώ. Δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα παρακάτω, και το αίμα έχει προς το παρόν σταματήσει. Αναβολή του μοιραίου -- μέχρι πότε;
     Η δική μου αποστολή έχει τελειώσει. Η ώρα είναι εξήμιση, προλαβαίνω να ξανακοιμηθώ λίγο. Στην πόρτα συναντώ τις νοσηλεύτριες της πρωινής βάρδιας. Αλλαγή φρουράς. Χαιρετώ, κάνω να φύγω, κοντοστέκομαι. «Μη χρεώσεις τη βρογχοσκόπηση», λέω στην υπεύθυνη. Ούτως ή άλλως, δεν έκανα τίποτε ουσιαστικό. Είχα καιρό να ξυπνήσω τόσο πρωί, μάλλον καλό μου έκανε. Ο άρρωστος ήταν παλιός γνώριμος. Και σήμερα το μεσημέρι αποχαιρετούμε τον Δημήτρη Γκιουλέκα, από τους πρώτους δασκάλους μου στην ειδικότητα, που μας άφησε αναπάντεχα χθες εδώ, στον ίδιο χώρο. Μια εωθινή επίσκεψη αντί στεφάνου, σκέφτομαι καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο για το σπίτι.

2 σχόλια:

Απόστολο είπε...

Είπα να μην κάνω κανένα σχόλιο διότι τι να πω, αλλά το πρέπον είναι να γίνει. Σκέπτομαι πως όταν γκρινιάζω για τις δυσκολίες της δουλειάς μου, είμαι πολύ αχάριστος.

Α. Παπαγιάννης είπε...

Η αλήθεια είναι πως όλοι μας βλέπουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες μας κατά τρόπο αντίστροφο με εκείνο του Αισώπου: μπροστά έχουμε κρεμασμένα τα δικά μας, πίσω μας των άλλων. Αλλά, "έκαστος το ίδιον φορτίον βαστάζει". Καλή δύναμη!