Ραψάνη -- ένα χωριό του Κάτω Ολύμπου, ονομαστό για το κρασί του, με το οποίο έχουμε συγγενικούς δεσμούς, που συνδέθηκε στενά με τα παιδικά μας χρόνια και που κάθε φορά το επισκεπτόμαστε με ιδιαίτερη συγκίνηση. Η σημερινή, σχεδόν απρογραμμάτιστη ανάβαση είχε κάτι το ιδιαίτερο. Μέσα στους τελευταίους 15 μήνες έφυγαν από τη ζωή οι τρεις τελευταίοι μιας οικογένειας από την προηγούμενη γενεά που τους αγαπήσαμε κάποτε με τον ξεχωριστό τρόπο που αγαπούν τα μικρά παιδιά, με μια αγάπη που δεν ξεθωριάζει εύκολα. Ο Παναγιώτης, ο Ηλίας, η Λιλή ανήκουν πλέον στο βασίλειο των αναμνήσεων. Περάσαμε από τους τάφους τους, ανάψαμε τα καντήλια, κάψαμε λίγο θυμίαμα, τους νιώσαμε ξανά κοντά μας. Ο Θεός να τους αναπαύσει, μαζί με τους γονείς τους.
Για την ιστορία, στη Ραψάνη έμαθα, σε ηλικία εννιά ετών, ότι το καλύτερο πρόγευμα ήταν μια ντοματοσαλάτα (από τον μπαχτσέ) με μπόλικο λαδόξυδο, κατσικίσιο τυρί (από το τουλούμι) και ζυμωτό ψωμί (από το φούρνο της θειάς Κατίγκως). Ας μη μιλήσω για το ζεστό φρέσκο γάλα από τη Μορφούλα, τη γίδα που άρμεγε η θεία κάθε πρωί: αυτό δεν το άντεχε ποτέ το γευστικό μου αισθητήριο. Σε αντίθεση με το κόκκινο τοπικό κρασί, μια ‘δαχτυλήθρα’ από το οποίο συνόδευε συνήθως τα γεύματά μου την εποχή εκείνη. Αξέχαστες μέρες.
Για την ιστορία, στη Ραψάνη έμαθα, σε ηλικία εννιά ετών, ότι το καλύτερο πρόγευμα ήταν μια ντοματοσαλάτα (από τον μπαχτσέ) με μπόλικο λαδόξυδο, κατσικίσιο τυρί (από το τουλούμι) και ζυμωτό ψωμί (από το φούρνο της θειάς Κατίγκως). Ας μη μιλήσω για το ζεστό φρέσκο γάλα από τη Μορφούλα, τη γίδα που άρμεγε η θεία κάθε πρωί: αυτό δεν το άντεχε ποτέ το γευστικό μου αισθητήριο. Σε αντίθεση με το κόκκινο τοπικό κρασί, μια ‘δαχτυλήθρα’ από το οποίο συνόδευε συνήθως τα γεύματά μου την εποχή εκείνη. Αξέχαστες μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου