Δηλωσίες

Είπε ή όχι ο Γερμανός τον Έλληνα ‘ανόητα αφελή’; Αποκάλεσε μήπως κάποιος Έλληνας τον Γερμανό ‘απόγονο των ναζί’ ή ‘χιτλερικό’; Ο γάιδαρος ή ο πετεινός είπε τον άλλο κεφάλα; Ένα από τα πράγματα που μαθαίνουμε στην ενδιαφέρουσα εποχή που ζούμε είναι ότι οι δηλώσεις είναι η εφαρμογή της πολιτικής με άλλα μέσα. Άλλοτε γραπτές, άλλοτε προφορικές, όλο και περισσότερο ψηφιακές μέσω Twitter (αλήθεια, πότε βρίσκουν καιρό οι πολυάσχολοι πολιτικοί να γράφουν απανωτές χαζομαρίτσες των 160 στοιχείων;), άλλοτε πρωτογενείς και άλλοτε ως απαντήσεις στις προηγούμενες, αποτελούν την πρώτη ύλη των ειδήσεων και όχι σπάνια γίνονται σπίρτα που ψάχνουν απεγνωσμένα το βαρέλι με την πυρίτιδα ή το μπουκάλι με τη βενζίνη. Εκεί που λέμε ότι κάπου φτάσαμε με συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, συμβιβασμούς, συμφωνίες, έρχεται μια δήλωση, επίσημη ή ανεπίσημη, και μπερδεύεται στα πόδια μας, και πάρτους κάτω. Αναπόφευκτα ακολουθούν νέες δηλώσεις για να διευκρινήσουν ή να αναιρέσουν τις πρώτες. Έτσι, στην περίπτωση Σόιμπλε μαθαίνουμε ότι έγινε ‘λάθος στη μετάφραση’. Ευτυχώς πάντα υπάρχει ένας βολικός αποδιοπομπαίος τράγος, πριν το σπίρτο φτάσει στο βαρέλι και οι δηλώσεις καταλήξουν σε δηώσεις. Άραγε θα έλεγαν τόσα πολλά οι δημόσιοι άνδρες αν ήξεραν ότι θα φορολογηθούν με βάση τις... δηλώσεις τους;

Υστερόγραφο. Είχα γράψει τις παραπάνω σκέψεις όταν διάβασα στη Σοφία Σειράχ ότι ‘πρὸ αἱμάτων λοιδορίαι’, ενώ αμέσως παρακάτω ο συγγραφέας της αναρωτιέται: ‘Τίς δώσει μοι ἐπὶ στόμα μου φυλακὴν καὶ ἐπὶ τῶν χειλέων μου σφραγίδα πανοῦργον, ἵνα μὴ πέσω ἀπ᾿ αὐτῆς καὶ ἡ γλῶσσά μου ἀπολέσῃ με;’ [Σειράχ 22:27]. Προφανώς παλαιό το πρόβλημα των απερισκέπτων λόγων.