Ένας άγγλος ιατροφιλόσοφος, ο Richard Asher, έλεγε ότι όταν γράφουμε το ιστορικό δεν χρειάζεται να μετατρέπουμε τις γλαφυρές περιγραφές των αρρώστων μας σε τυπική, στεγνή ιατρική φρασεολογία. Έτσι π.χ. το παράπονο ενός ασθενούς «Όταν ανεβαίνω δυο σκαλιά μου βγαίνει η γλώσσα» θα πρέπει να καταγράφεται αυτολεξεί και όχι να αποδίδεται εξευγενισμένα ως ‘Δύσπνοια σε ελάχιστη κόπωση’. Ξεκαθαρίζοντας παλιούς φακέλλους στο ιατρείο προ καιρού βρήκα την εξής περιγραφή μιας μητέρας για τα συμπτώματα του οκτάχρονου γιού της (τώρα θα είναι πλέον άνδρας): ‘Αναστενάζει βαθιά όταν βλέπει τον παππού του’. Ομολογώ ότι ήταν το πιο χαριτωμένο ‘ενόχλημα’ που είχα ακούσει ποτέ. Για την ιστορία, ο μικρός δεν είχε τίποτε το παθολογικό. Το 'σύμπτωμα' οφειλόταν αποκλειστικά στην ανησυχία της μητέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου