Η αναγγελία της διάγνωσης ενός καρκίνου ή όποιας άλλης δυσάρεστης είδησης στην ιατρική είναι μια τέχνη που απαιτεί ειδική εκπαίδευση, διάκριση και λεπτότητα από την πλευρά του γιατρού. Βασικός κανόνας είναι ότι μεταδίδουμε την είδηση σταδιακά, με παύσεις που επιτρέπουν στον ακροατή να αφομοιώσει όσα ήδη ελέχθησαν και να προετοιμασθεί να ακούσει τα χειρότερα.
Τα δυσάρεστα νέα δεν είναι μονοπώλιο της ιατρικής. Ήδη εδώ και πάνω από ένα χρόνο ζούμε αυτή την σταδιακή αναγγελία στην πολιτική-οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας. Μόλις χωνέψουμε ένα στάδιο, αρχίζουν οι ‘διαρροές’ και τα παπαγαλίσματα για το επόμενο. Επιμήκυνση, αναδιάρθρωση, παράταση, συναινετική αναδιαπραγμάτευση, όπως θέλετε πέστε το (όλα ευφημισμοί για το ίδιο πράγμα είναι), όλο και συζητιέται περισσότερο στα άρθρα και τις συνεντεύξεις των Μέσων. Οι απαραίτητες ‘διαψεύσεις’ αποτελούν απλώς εκδήλωση του ψυχολογικού μηχανισμού της άρνησης και τεχνητή συντήρηση της ελπίδας, η οποία (όπως συνηθίζουμε να λέμε) «πεθαίνει πάντα τελευταία». Λάθος: προτελευταία. Διότι τελευταίος πεθαίνει πάντα ο άρρωστος.
Ακόμη και στην πιο βαριά αρρώστια, η αποδοχή της αλήθειας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει κανείς στη διαδικασία της θεραπείας, αναγνωρίζοντας τις παθογένειες και κάνοντας τα αναγκαία βήματα διόρθωσης. Η καλή πρόθεση και οι επιστημονικές γνώσεις του γιατρού δεν αρκούν: χρειάζεται οπωσδήποτε η συνεργασία του αρρώστου.
2 σχόλια:
Σύμφωνα με την Elisabeth Kuebber Ross τα ψυχολογικά στάδια που περνά ο ασθενής που μαθαίνει ότι έχει καρκίνο είναι κατά σειρά : άρνηση της πραγματικότητας, οργή, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή της αλήθειας.
Αν θα συγκρίνουμε λοιπόν το μνημόνιο με τον καρκίνο μάλλον ξεπερνάμε το δεύτερο στάδιο και πάνε για το τρίτο!
Τη διαπραγμάτευση φοβάμαι, μια και δεν ξέρω τα ανταλλάγματα που δίνουν. Ευτυχώς τα στάδια κατά Kuebler-Ross δεν είναι απαραίτητο να περαστούν με σταθερή σειρά. Η μετέπειτα έρευνα έχει δείξει ότι μπορεί να γίνονται και υπερβάσεις...
Δημοσίευση σχολίου