Μετανάστευση

Ομολογώ ότι δεν υπήρξα ποτέ μου λαθρομετανάστης. Η πλησιέστερη προσέγγισή μου στην δύσκολη και παντελώς ανεπιθύμητη αυτή ιδιότητα ήταν στην πρώτη μου επίσκεψη στη Βρετανία. Η Ελλάδα δεν ανήκε ακόμη πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ο αρμόδιος υπάλληλος στο αεροδρόμιο, όταν είδε ότι ήμουν γιατρός, μου είπε, σε απόλυτα υπηρεσιακό ύφος: «Η σφραγίδα που βάζω στο διαβατήριο σου δίνει δικαίωμα να μείνεις μέχρι τρεις μήνες, αλλά όχι να δουλέψεις. Αν στο διάστημα αυτό βρεις θέση εργασίας, θα πρέπει να πας στο Home Office (Υπουργείο Εσωτερικών) για να αλλάξεις την άδεια παραμονής σου». Η επίσκεψη στο υπουργείο, στο Croydon, μετά από μερικές μέρες ήταν ιδιαίτερα διδακτική. Η αναμονή ήταν ώρες ολόκληρες, παρόλο που στην τεράστια αίθουσα δούλευαν αδιάκοπα κάπου 30 θυρίδες για να εξυπηρετούν χιλιάδες κόσμου απ’ όλες τις φυλές της υδρογείου (είχα αριθμό σειράς γύρω στο 3500, και δεν ήμουν ο τελευταίος). Στη διάρκεια της αναμονής γύρισα στο Λονδίνο με το τραίνο, έκανα άλλες εργασίες που εκκρεμούσαν, και επέστρεψα μετά μερικές ώρες στην ουρά που είχε ήδη προχωρήσει. Κάποια στιγμή, αργά το απόγευμα, πήρα τη νόμιμη άδεια παραμονής, πριν μπορέσω να αρχίσω να εργάζομαι στο νοσοκομείο, να πληρώνομαι και να φορολογούμαι.
Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι κάπως έτσι λειτουργούν τα πολιτισμένα κράτη. Ξέρουν ποιοί και πόσοι (ημέτεροι και αλλοδαποί) βρίσκονται στην επικράτειά τους, με ποια ιδιότητα, πού μένουν, αν εργάζονται, τι χρωστούν και τί πληρώνουν. Είναι τόσο φοβερό να περιμένει κανείς και στην πατρίδα του ανάλογη συμπεριφορά;