Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Το μηδέν και τα Άριστα

Όσο κι αν έχουμε συνηθίσει (δεν θα έλεγα «εξοικειωθεί») σε ένα καθημερινό διαιτολόγιο από σκάνδαλα, διαπλοκές, «μέσα» και «προμήθειες», νιώθουμε μια ξεχωριστή δυσφορία διαβάζοντας στη στήλη του Α. Παπαχελά (Καθημερινή 12/7/2009) για την κυρία που διαμαρτυρήθηκε στο δάσκαλο για τον όχι ικανοποιητικό βαθμό που πήρε η εργασία του παιδιού της, προσθέτοντας ότι «Εγώ πλήρωσα 200 ευρώ σε δασκάλα του σχολείου σας για να μου ετοιμάσει αυτή την εργασία». Ο σχολιασμός του γνωστού αξιόλογου δημοσιογράφου είναι εύστοχος: διδάσκουμε από μικρά τα παιδιά μας ότι όλα έχουν την τιμή τους, και όλα γίνονται αν πληρώσεις το ανάλογο ποσό εκεί που θα πιάσει τόπο. Τότε τι περιμένουμε από τους μεγαλύτερους, που ανατράφηκαν με τέτοιες ‘αρχές’;

Θυμούμαι δυο περιπτώσεις αριστούχων στο έτος μας. Ο ένας κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια μελέτης, και έλεγε στον καθηγητή: «Αν πρόκειται να πάρω κάτω από 9, κόψτε με για να ξαναδώσω το μάθημα». Ο άλλος, όταν κάποτε πήρε ένα οκτάρι, πήγε και είπε στον καθηγητή: «Ξέρετε, μου λείπει μια μονάδα για να βγάλω άριστα», και ο καθηγητής αμέσως άλλαξε το 8 σε 10. Μου είχε διηγηθεί ο ίδιος το περιστατικό, και αναρωτήθηκα αν το είχε κάνει μόνο σε ένα μάθημα. Εσείς ποιο Άριστα θα επιλέγατε;

1 σχόλιο:

ΑΠΟΣΤ-ΓΕΩΡ ΣΟΦΟΣ είπε...

Τελικώς, οι άνθρωποι κοιτάζονται στον καθρέφτη και όταν δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν, προσπαθούν να το αλλάξουν ή να το καλύψουν...
Μα όσο και να καλύψεις την ασκήμια, αυτή θα φαίνεται. Και το ίδιο ισχύει για την ομορφιά!
Οι νεοέλληνες (και όχι μόνο - πάρα πολλοί άνθρωποι σε όλη τη γη και σε όλες τις εποχές) προσπαθούν απλώς να φαίνονται σπουδαίοι, ανεξάρτητα από την αξία τους.
Τους συνάντησα τόσες φορές στη ζωή μου που δεν μου κάνει πιά εντύπωση. Θέλουν πτυχία χωρίς να κουραστούν για την απόκτηση της γνώσης. Θέλουν τίτλους, χωρίς ν' αναρωτιούνται αν τους αξίζουν, θέλουν πρωτιές χωρίς κόπο. Πολλοί πληρώνουν γι' αυτά με χρήμα. Όμως η τιμή της πραγματικής αξίας είναι άλλη.
Ο Χριστός μας τάχει πει πριν 2000 χρόνια, αλλά πολλοί τα αγνοούν. Πως μπορεί κανείς να θέλει να μοιάζει με "κύμβαλλον αλαλάζον" ή κατά το νεοελληνικότερον "τενεκέ ξεγάνωτο";