Κλείνεις κανονικά ραντεβού στο καλό νοσοκομείο, εξετάζεσαι, αποφασίζεται ότι χρειάζεσαι επέμβαση (αρθροπλαστική ισχίου) και κάποια στιγμή σου τηλεφωνούν ότι αυτή έχει προγραμματισθεί για την προσεχή Δευτέρα. Πρέπει όμως να εισαχθείς από την Πέμπτη. Τι θα κάνεις τόσες μέρες; Αυτό δεν απασχολεί το νοσοκομείο. Το κάνεις, και περιμένεις τη Δευτέρα. Την Κυριακή σου ανακοινώνουν ότι η επέμβαση ‘δεν θα γίνει αύριο’. Κάνεις ακόμη μια υπομονή, ούτε όμως η Τρίτη υπόσχεται κάτι καλύτερο. Όταν και η επόμενη υπόσχεση για την Πέμπτη ακυρώνεται (για άγνωστους λόγους), μαζεύεις τα πράγματά σου, ευχαριστείς το νοσοκομείο για την ανάπαυλα της μιας εβδομάδος (με έξοδα τίνος;;;) που σου πρόσφερε, και παίρνεις των ομματιών σου. Και αν μεν μπορείς να χαραμίζεις χρόνο σε τέτοια ‘διαλείμματα’, ας πούμε ότι ανέχεσαι την κατάσταση. Αν όμως είσαι εργαζόμενος με υποχρεώσεις; Και η ψυχική φθορά της αναβολής; Αν κάποιοι ασθενείς την επόμενη φορά σκεφθούν ως καλύτερη λύση τον ιδιωτικό τομέα (εκεί μια εβδομάδα καθυστέρηση πληρώνεται πολύ ακριβά, και άμεσα) θα έχουν άδικο; Γιατί άραγε δεν ζηλεύει το δημόσιο σύστημα τις αρετές του ιδιωτικού; Αν τις ακολουθούσε, ίσως κάποια μέρα να απολάμβανε και τα ευεργετήματά του. Τώρα, ‘με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω…’.
1 σχόλιο:
Το "Δημόσιο Σύστημα" (συχνά όχι και τόσο δημόσιο) έχει χάσει προ πολλού κάθε αίσθημα ντροπής. Η απαξίωσή του είναι τέτοια, ώστε αντί να συζητάμε για την πραγματική βελτίωση της επιστήμης μας, εμείς φθειρόμαστε συζητώντας για το αν και πόσο πρέπει να εφημερεύουμε... Στην πράξη έχουμε μεταβληθεί στον μεγαλύτερο τροφοδότη του ιδιωτικού τομέα: Μας προτιμούν μόνον όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν οι ίδιοι.
Όμως, η άποψή μου δεν μεταβάλλεται: Δημόσιο ή Ιδιωτικό ή μεικτό ή άλλο, αυτοί που εργάζονται στο όποιο σύστημα υγείας το κάνουν καλό ή κακό. Όσο η επιλογή γιατρών και νοσηλευτών θα είναι αναξιοκρατική, καμιά πρόοδος δεν θα επέλθει...
Δημοσίευση σχολίου