Εδώ και πολλές μέρες στην επικαιρότητα κυριαρχεί το αγροτικό ζήτημα, οι κινητοποιήσεις των τρακτέρ και οι λεκτικές αψιμαχίες με την κυβέρνηση. Ας αφήσουμε κατά μέρος το δίκαιο ή άδικο των αιτημάτων, το αν πρέπει ή δεν πρέπει αυτά να ικανοποιηθούν, το πότε και πόσα χρήματα θα πάρουν. Ας εξετάσουμε το φαινόμενο ως ένα ακόμη μείζον σύμπτωμα (όπως θα λέγαμε στην ιατρική γλώσσα) μιας γενικότερης νόσου, που είχαμε επισημάνει εδώ και δέκα χρόνια, από τον καιρό της οικονομικής κρίσης και του επαπειλούμενου Grexit.
Λέγαμε λοιπόν την δύσκολη εκείνη εποχή ότι από τα διάφορα προαπαιτούμενα των δανειστών (θυμάστε, αλήθεια, την ορολογία αυτή;) πολλά θα έπρεπε να είχαν γίνει στο ελληνικό κράτος με δική μας βούληση, χωρίς να μας εξαναγκάσει ή απειλήσει κανείς. Το τότε κυβερνών κόμμα (και νυν… απόκομμα) είχε υποσχεθεί να μας ταράξει στη νομιμότητα, κάτι που βολικά λησμόνησε μόλις ανέλαβε την εξουσία. Απλώς συνέχισε πρακτικές δεκαετιών, που στον μισό αιώνα της μεταπολίτευσης είχαν γίνει σχεδόν ‘θεσμοί’: ρουσφέτια, νομιμοποιήσεις, διασπάθιση δημοσίου και ευρωπαϊκού χρήματος, εξυπηρετήσεις ημετέρων και άλλα παρόμοια. Κανείς κομματικός σχηματισμός δεν εξαιρείται από τον κανόνα αυτό: ακόμη και εκείνοι που δεν πήραν την ‘κουτάλα’ της εξουσίας στα χέρια τους ανέχθηκαν μια κατάσταση που περιγράφεται πλήρως με την παροιμία «Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι» ή με το λαϊκό γνωμικό «Όταν τρώνε δεν μιλάνε».
Όταν όμως, αναπόφευκτα, τα κρυφά καμάρια γίνονται πλέον φανερά και οι επιπτώσεις τους επηρεάζουν δικαίους και αδίκους, αρχίζει το παιχνίδι της κολοκυθιάς: «Όχι εμείς, εσείς τα κάνατε». «Ναι, αλλά κι εσείς τρώγατε». «Εσείς φάγατε περισσότερα». Αντί να υπάρξει μια ομόφωνη πολιτική απόφαση για οριστική αποποίηση των παραδοσιακών συνηθειών και υιοθέτηση μιας ορθής, δίκαιας και νόμιμης πρακτικής που θα καλύπτει τις ανάγκες του συνόλου χωρίς επιλεκτική και σκανδαλώδη εύνοια κάποιων, τα κόμματα προσπαθούν να αναδείξουν τη φυσιογνωμία τους προβάλλοντας αδικήματα (πραγματικά ή εικονικά) των αντιπάλων. Λησμονούν τις ‘δύο πήρες’ του Αισώπου που ο καθένας φέρει πάνω του, από τις οποίες, όπως έλεγε ο αρχαίος μυθοπλάστης, «ἡ μὲν ἔμπροσθεν ἀλλοτρίων γέμει, ἡ δὲ ὄπισθεν τῶν αὐτοῦ τοῦ φέροντος». Έτσι όμως δεν διορθώνεται τίποτε. Όσο θα συνεχίζεται αυτή η κομματική διελκυστίνδα, κάθε τόσο θα βρισκόμαστε μπροστά σε άλλο ένα σκάνδαλο· ο τίτλος του θα αλλάζει μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου