Κάθε τραγικό γεγονός που συμβαίνει φέρνει στο φως και πολλά ή λίγα ανομήματα του παρελθόντος. Κλασικό παράδειγμα, ο σεισμός του 1978 στη Θεσσαλονίκη που ανέδειξε κακοτεχνίες που υπήρχαν στην μοιραία πολυκατοικία της πλατείας Ιπποδρομίου (κι εκεί 50-τόσοι άνθρωποι χάθηκαν). Δυστυχώς δεν διδασκόμαστε, ούτε ατομικά ούτε συλλογικά, από τις τραγωδίες. Η απόδοση και ο επιμερισμός ποινικών ευθυνών σε κάθε περίπτωση είναι δουλειά της Δικαιοσύνης (σκόπιμο το κεφαλαίο Δ), αλλά οι ενοχές (ομολογημένες ή ανομολόγητες) βαρύνουν διαχρονικά πολίτες και κράτος, άλλους διότι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν μικρά ή μεγάλα συμφέροντα (προσωπικά ή πελατειακά) και άλλους επειδή ανέχονται καταστάσεις που σε πιο συγκροτημένες πολιτείες θα πήγαιναν αυτεπάγγελτα στον εισαγγελέα. Και πάλι δυστυχώς, οι αντιδράσεις μας συνήθως τείνουν προς τον διχασμό της κοινωνίας και την διάλυση ακόμη και των υπαρχόντων θεσμών και όχι προς μια σταθερή και κοινή απόφαση για διόρθωση, η οποία δεν είναι υπόθεση ενός μόνο προσώπου ή κόμματος αλλά αφορά όλους μας, σε όποιον χώρο κι αν ανήκουμε. Επιτέλους, το κράτος είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια παράταξη ή μια κυβερνητική θητεία. Θα πρέπει να λειτουργεί αποτελεσματικά όποιο κι αν είναι το πολιτικό του προσωπικό σήμερα ή τον επόμενο χρόνο. Αν δεν ενστερνισθούμε αυτή τη βασική αρχή ως θεμέλιο και κανόνα του δημοσίου βίου μας, θα είμαστε καταδικασμένοι σε μια διαρκή διχαστική κατάσταση που δεν θα οδηγεί σε ουσιαστική πρόοδο και κοινωνική ειρήνη.
[Απεστάλη στην Καθημερινή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου