Εκτός χορού

Η Βενεζουέλα είναι μια χώρα που βρίσκεται στην επικαιρότητα εδώ και καιρό λόγω των τεραστίων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Πρόσφατα ξαναέγραψε πρωτοσέλιδα λόγω της αυτοανακήρυξης του Χουάν Γκουαϊντό σε πρόεδρο της δημοκρατίας, απέναντι στον υπάρχοντα αμφιλεγόμενο Νικολάς Μαδούρο. Δεν σκοπεύω εδώ να πάρω το μέρος του ενός ή του άλλου, αλλά σημειώνω πώς σχολίασε ο αυτοανακηρυγμένος πρόεδρος τις δηλώσεις των δικού μας πρωθυπουργού υπέρ του Μαδούρο (καθότι ιδεολογικά συγγενής): «Δεν θα ήθελα να αναμειχθώ με περισσότερες λεπτομέρειες στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας ή στα εθνικά της συμφέροντα. Αλλά καλώ τον Έλληνα πρωθυπουργό και οποιοδήποτε μέλος του κόμματος του, να έρθει στη Βενεζουέλα όσο πιο σύντομα γίνεται… Αύριο, μεθαύριο αν θέλει. Και να πάμε μαζί σε νοσοκομεία, σε φαρμακεία, ή σε σχολεία της Βενεζουέλας. Ή να μείνει μια εβδομάδα για να ζήσει με τον κατώτατο μισθό της Βενεζουέλας, και να δούμε τι γνώμη θα έχει για το καθεστώς του Μαδούρο».

     Είχα ακούσει πριν πολλά χρόνια για τον μακαρίτη Νίκο Τσιφόρο, ότι δήλωνε αριστερός μέχρι που πήγε ένα ταξίδι στην τότε Σοβιετική Ένωση (στα 1960). Όταν γύρισε τον ρώτησαν πώς είδε τα πράγματα, και είπε: «Αλλιώς τα φανταζόμουν. Δεν είναι έτσι όπως μας τα λένε». Με άλλα λόγια, έξω απ’ τον χορό μπορεί κανείς να έχει αυταπάτες και να καμώνεται πως ξέρει πολλά τραγούδια και να παίζει ντέφι και να χορεύουν οι αγορές. Μέχρι να χρειαστεί να κατέβει ο ίδιος στην πίστα.