Η πρόσφατη σοβαρή βλάβη που προκάλεσε προβλήματα επί μέρες στην υδροδότησης της μεγάλης μας πόλης μας έδωσε μια μικρή γεύση για το τι σημαίνει το νερό για τον άνθρωπο. Εδώ που τα λέμε, η αντικατάσταση ενός τμήματος αγωγού μήκους 6 μέτρων και διαμέτρου 1,60 δεν είναι ακριβώς το ίδιο με την αλλαγή μιας βρύσης από τον υδραυλικό της γειτονιάς μας. Από έναν τέτοιο σωλήνα περνούν τόννοι νερού ανά δευτερόλεπτο, και οι διακλαδώσεις του επηρεάζουν αντίστοιχα μεγάλο μέρος του δικτύου (κάτι σα να ‘αλλάζεις’ την αορτή που τροφοδοτεί όλο το σώμα με αίμα, κάτι που γίνεται μόνο με μακρά επέμβαση υπό εξωσωματική κυκλοφορία). Συνεπώς δεν ήταν δυνατό η επισκευή να γίνει μέσα σε μερικές ώρες, και όσοι πιστεύουν ότι κάνοντας αγωγές στην ΕΥΑΘ θα λύσουν το πρόβλημά τους μάλλον ζουν σε άλλο κόσμο. Οι ζημιές είναι ζημιές, κακά τα ψέματα, αλλά μαγικά ραβδιά που θεραπεύουν κάθε κοινωνική νόσο και καταστροφή δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη.
Ωστόσο, ας δούμε το πράγμα αλλιώς. Ας σκεφθούμε πόσο μεγάλη Ευλογία (δεν υπάρχει πιο κατάλληλη λέξη) είναι να έχεις νερό τρεχούμενο, καθαρό, σε ποσότητα, ανά πάσα στιγμή, μέρα και νύχτα, μέσα στο σπίτι σου. Πριν μερικές δεκαετίες ακόμη και στην Ελλάδα αυτό δεν ήταν αυτονόητο (λίγο παλιότερα υπήρχε και το επάγγελμα του νερουλά). Ας συγκρίνουμε την εικόνα αυτή με άλλες από πιο εξωτικά μέρη, όπου το νερό μεταφέρεται πάνω στους ώμους ή τα κεφάλια γυναικών και παιδιών από μεγάλες αποστάσεις. Ας αναλογισθούμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο πίνουν νερό κακής ποιότητας από λάκκους, πηγάδια ή δεξαμενές που περιμένουν βροχή για να γεμίσουν. Κι ας βάλουμε για λίγο τον εαυτό μας στη θέση ανθρώπων που το δίκτυο της ύδρευσής τους καταστρέφεται ή μολύνεται από βομβαρδισμούς και άλλες ανθρωπογενείς ‘χειρουργικές’ επεμβάσεις. Οι επιδημίες είναι η άμεση συνέπεια μιας τέτοιας καταστροφής. Έχοντας κάνει όλες αυτές τις απλές σκέψεις, ας μη θεωρούμε ως δεδομένο αγαθό και ‘δικαίωμα’ το καθαρό τρεχούμενο νερό, αλλά ως δώρο του Θεού για το οποίο πρέπει καθημερινά να είμαστε ευγνώμονες και να μη το σπαταλούμε αλόγιστα. Πριν φτάσουμε να πούμε το νερό...
Ωστόσο, ας δούμε το πράγμα αλλιώς. Ας σκεφθούμε πόσο μεγάλη Ευλογία (δεν υπάρχει πιο κατάλληλη λέξη) είναι να έχεις νερό τρεχούμενο, καθαρό, σε ποσότητα, ανά πάσα στιγμή, μέρα και νύχτα, μέσα στο σπίτι σου. Πριν μερικές δεκαετίες ακόμη και στην Ελλάδα αυτό δεν ήταν αυτονόητο (λίγο παλιότερα υπήρχε και το επάγγελμα του νερουλά). Ας συγκρίνουμε την εικόνα αυτή με άλλες από πιο εξωτικά μέρη, όπου το νερό μεταφέρεται πάνω στους ώμους ή τα κεφάλια γυναικών και παιδιών από μεγάλες αποστάσεις. Ας αναλογισθούμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο πίνουν νερό κακής ποιότητας από λάκκους, πηγάδια ή δεξαμενές που περιμένουν βροχή για να γεμίσουν. Κι ας βάλουμε για λίγο τον εαυτό μας στη θέση ανθρώπων που το δίκτυο της ύδρευσής τους καταστρέφεται ή μολύνεται από βομβαρδισμούς και άλλες ανθρωπογενείς ‘χειρουργικές’ επεμβάσεις. Οι επιδημίες είναι η άμεση συνέπεια μιας τέτοιας καταστροφής. Έχοντας κάνει όλες αυτές τις απλές σκέψεις, ας μη θεωρούμε ως δεδομένο αγαθό και ‘δικαίωμα’ το καθαρό τρεχούμενο νερό, αλλά ως δώρο του Θεού για το οποίο πρέπει καθημερινά να είμαστε ευγνώμονες και να μη το σπαταλούμε αλόγιστα. Πριν φτάσουμε να πούμε το νερό...
2 σχόλια:
Τό ίδιο συμβαίνει ακριβώς μέ τον αέρα πού αναπνεουμε.Αυτές τις μέρες η σκονη απο την Αφρική δημιούργησε ενα κλίμα βαρύ και ασφυκτικό στην Αθήνα.Καί σκέφτηκα πόση μεγάλη χαρά επρεπε να αισθανώμαστε τόσο καιρό πού ο αέρας ήταν καθαρός.
Αλοίμονο.Τίποτα δέν ειναι πιό σταθερό μέσα μας απο μιά αίσθηση διαμαρτυρίας ,οργής και αγανάκτησης εναντιον τών πάντων.
Μεγάλες αλήθειες. Εγώ τα πρόλαβα. Δύο ώρες τη μέρα έρχονταν το νερό και το μαζεύαμε σε ντεπόζιτα με φλοτέρ, στα πατάρια. Τα ξεχάσαμε.
Δημοσίευση σχολίου