Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Φαγωμάρα

Περίεργες συνήθειες έχουμε εδώ στην Ελλάδα. Είμαστε έτοιμοι, ακόμη και μετά εκατό χρόνια, να έρθουμε στα χέρια για το αν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν άγγελος ή δαίμονας, σωτήρας ή ολετήρας της Ελλάδος (επιφυλλίδα Χ. Γιανναρά Καθημερινή 12/2/17, επιστολή Α. Γεωργίου Καθημερινή 15/2/17). Και αγνοώντας – εσκεμμένα ή μυωπικά – ότι κανένας άνθρωπος δεν ενσαρκώνει το απόλυτο αγαθό ή το απόλυτο κακό. Ιδίως όταν κατέχει δημόσιο αξίωμα, ανάλογα με τις ευρύτερες περιστάσεις μπορεί να αναδεικνύονται περισσότερο τα θετικά ή τα αρνητικά στοιχεία του, ενώ το «τελευταίον εκβάν» συνήθως κρίνει «έκαστον των πριν υπαρξάντων», κατά τον Δημοσθένη. Αν π.χ. η Μικρασιατική εκστρατεία αντί για τραγωδία είχε αποβεί θρίαμβος, θα καθόμασταν ποτέ να θυμηθούμε τις αρνητικές πλευρές του Βενιζέλου ή του Κωνσταντίνου; Όπως όμως κατέληξαν τα πράγματα, αντί για την άθλια εθνική φαγωμάρα (πριν, κατά και μετά την καταστροφή), δεν μπορούμε να κρατήσουμε ακριβώς αυτό το δίδαγμα – τις ολέθριες συνέπειες της διχόνοιας – αφήνοντας τους νεκρούς να κοιμούνται στους τάφους τους; Φτάνει πια η μαζοχιστική αναμόχλευση μιας ιστορικής γάγγραινας που μόνο μια επικίνδυνη και ανόητη πόλωση συντηρεί. 
[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή]

3 σχόλια:

Απόστολο είπε...

Ναι μεν αλλά... Ο όλος σχεδιασμός του εγχειρήματος στρατηγικά και οι συμμαχίες, ήσαν εκ των προτέρων τότε αποτυχημένα. Οι ευθύνες καί των Βενιζελικών καί των Βασιλικών τεράστιες. Ο Μεταξάς σε ρόλο Κασσάνδρας δεν εισακούσθηκε ποτέ. Το "όλοι μας έλεγαν τρελούς" του Κολοκοτρώνη εδώ καθόλου δεν ταιριάζει διότι εκείνος ομιλούσε για πατριωτική τρέλα. Άλλωστε η Φιλική οργάνωση ήτανε μέγιστη και η συνεισφορά της, με αυτήν του Καποδίστρια στη Ρωσία, πολυτιμότατη. Δεν θα γίνονταν τίποτα χωρίς αυτά και θα πνιγόμασταν για άλλη μία φορά στο αίμα. Στη Μικρασία είχαμε ανόητη παράνοια για να αναστηθεί το "Βυζάντιο" και οι αντίπαλοι να υπερκεράσουν την αίγλη του Βενιζέλου από τις επιτυχίες του των Βαλκανικών Πολέμων. Βλακεία δηλαδή ανακατεμένη με πολιτικό φθόνο. Όταν η διχόνοια επικράτησε καί στην ελληνική Επανάσταση αλλά για να κυβερνηθεί, με πολύ μικρότερες αξιώσεις το μεταπρατικό προτεκτοράτο, ο Ιμπραήμ "αλώνισε" φθάνοντας τα πράγματα στο Ναυαρίνο. Η πιο σημαντική απόπειρα ανόρθωσης με τον Καποδίστρια, γνωρίζουμε πού κατέληξε. Έκτοτε, βυθιζόμαστε ολοένα. Η νηφάλια αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης καί για τον Ε.Βενιζέλο, είναι εντελώς απαραίτητη. http://www.antibaro.gr/article/16656. Συγγνώμη που μακρηγόρησα αλλά το θεωρώ σήμερα σημαντικό θέμα.

Α. Παπαγιάννης είπε...

"Νηφάλια αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης". Λέξεις κλειδιά, που ορίζουν και ταυτόχρονα σχεδόν αποκλείουν την πραγμάτωσή της: εκείνη η νηφαλιότητα δεν έχει τόπο στο ρωμέικο...

Απόστολο είπε...

Δεν έχεις άδικο, γιατρέ.