Σε πρόσφατο άρθρο στη Guardian ένας άγγλος ανώνυμος εκπαιδευτικός καταγράφει τα παράπονά του για τους γονείς των μαθητών του, που του προβάλλουν τις διανοητικές ικανότητες των μικρών μαθητών (μιλάμε για παιδιά 5-7 ετών) και του ζητούν να τους βάζει πιο δύσκολα κείμενα και ασκήσεις διότι ήδη έχουν διδάξει τα συνηθισμένα σε ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι (!). Πολλοί γονείς καυχώνται ότι τα παιδιά τους μεγαλώνοντας θα πάνε στο Καίμπριτζ ή το Γέηλ και ότι ήδη γνωρίζουν την προπαίδεια, ενώ δίνουν μεγάλη σημασία στις επιδόσεις των παιδιών τους σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά. Και καταλήγει:
‘Αυτό που θάθελα να μπορώ να πω στους γονείς που με εγκαλούν για τις αναγνωστικές ικανότητες ενός νέου μαθητή στην τάξη είναι: τα προσχολικά χρόνια του παιδιού σας είναι εξαιρετικά πολύτιμα. Καμιά περιουσία στο κόσμο δεν θα τα φέρει πίσω, και θα περάσουν σαν τον άνεμο. Εκτιμήστε τα. Ρωτήστε τους συναδέλφους μου κι εμένα αν το παιδί σας είναι καλό και ευτυχισμένο. Αυτό αξίζει περισσότερο από το βαθμό του στα μαθηματικά. Αφήστε τα παιδιά να κάνουν λάθη χωρίς αυστηρή επίβλεψη, και να απολαύσουν τη μαγεία των πρώτων χρόνων τους ελεύθερα από συνεχείς συγκρίσεις με τους συνομηλίκους τους’.
Προφανώς το φαινόμενο δεν περιορίζεται στη Βρετανία, όπως φαίνεται από πολλά σχόλια στο άρθρο. Πολλοί γονείς βλέπουν τα παιδιά σαν προέκταση του εαυτού τους και επιδιώκουν την εκπλήρωση στο παιδί δικών τους φιλοδοξιών και ονείρων, ένα είδος ‘πνευματικής κλωνοποίησης’. Ωστόσο, η χαμένη παιδική ηλικία δεν μπορεί να ανακτηθεί. Όταν το καταλάβουμε είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου