Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

«Γιατί σε μένα, Θεέ μου;»

Δεν πρόκειται για την υπαρξιακή κραυγή αγωνίας που εκφράζει κάθε άρρωστος που μαθαίνει ότι έχει ανίατη νόσο, και που τελείως λανθασμένα ερμηνεύθηκε σε μία τουλάχιστον περίπτωση (εκείνη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου) ότι σήμαινε «Γιατί σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο;». Το ερώτημα πάντα έχει να κάνει με το γιατί να με βρει αυτή η συγκεκριμένη αρρώστια αυτή τη χρονική στιγμή. Ας μου επιτραπεί όμως να του δώσω και μια άλλη διάσταση. Γιατί να τύχει σε μένα ο κλήρος να αναγγείλω ακόμη μια φορά σ’ έναν νέο άνθρωπο, μικρότερό μου, με οικογένεια και υποχρεώσεις, ότι η διάγνωσή του είναι προχωρημένος καρκίνος και ότι το μόνο που μπορώ να του προσφέρω είναι η ‘αναβολή της εκτέλεσης’ (ή η παράταση της αγωνίας) για ένα αβέβαιο χρονικό διάστημα; Γιατί να πρέπει εγώ να σαμποτάρω ακόμη μια ζωή; Και όχι μόνο μία, αν λάβουμε υπόψη και την οικογένεια. Το ξέρω, εγώ διάλεξα αυτό το ρόλο. Πώς όμως να εξηγήσω στους ανθρώπους που φεύγουν εμβρόντητοι από την είδηση ότι παίρνουν μαζί τους κι ένα κομμάτι της δικής μου ψυχής;

5 σχόλια:

Λήμνος είπε...

Πράγματι δίνεις ένα κομμάτι της ψυχής σου σε κάθε ασθενή σου και μάλιστα μελλοθάνατο. Αλλά η ψυχή σου δεν λιγοστεύει μ' αυτό το κομμάτι που δίνεις. Αλλοιώνεται. Γίνεται πιο "λεπτή", πιο αγαπητική, πλησιάζει στο σκοπό της που είναι η θέωση. Δες το έτσι, αδελφέ μου.

Α. Παπαγιάννης είπε...

Ευχαριστώ για την άλλη θεώρηση, πράγματι βοηθάει στο να γίνει λίγο πιο ελαφρός ο ρόλος του "αγγέλου κακών". Αλλιώς ίσως να με περίμενε κάποια στιγμή η τύχη εκείνου που ανήγγειλε στον Δαβίδ τον θάνατο του Σαούλ...

ΑΠΟΣΤ-ΓΕΩΡ ΣΟΦΟΣ είπε...

Ίσως, γιατί άνθρωποι σαν κι εσένα είναι οι κατάλληλοι να το κάνουν αγαπητέ μου φίλε Αντώνη!
Δεν ξέρω αν η ψυχή του γιατρού που αναγγέλει τα φοβερά νέα οδηγείται στη θέωση, αλλά σίγουρα είνα "χαλύβδινη" και αξιόλογη, όταν ανθρώπινα πλησιάζει το πάσχοντα που έχει μπροστά του...
Το πρόβλημα δεν είναι "τεχνικό" (αυτά διδάσκονται στα πανεπιστήμια), αλλά ανθρώπινο - βαθιά ανθρώπινο...

St. Panteleimon & St. Paraskevi Church είπε...

Αν ήταν να ακούσω μια τέτοια είδηση θα ήθελα να την ακούσω από ένα γιατρό σαν κι εσένα που θα μου έλεγε ότι είχε να μου πει με πνεύμα συμπόνοιας, συμπαράστασης και συμπόρευσης στα επόμενα επώδυνα στάδια.

Αξίζει βέβαια να αναφέρουμε ότι χρειαζόμαστε όλοι μας πνευματική καλλιέργεια, έτσι ώστε να φθάσουμε κάποια στιγμή να πούμε, αυτό που συστήνουν οι Macmillan nurses στην Αγγλία: "why NOT me"!

Α. Παπαγιάννης είπε...

Κάτι ανάλογο γράφει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας στο βιβλίο του 'Άνθρωπος μεθόριος' ότι άκουσε από μια νεαρή κοπέλα με καρκίνο, όταν τη ρώτησε αν ποτέ λέει "Γιατί σε μένα, Θεέ μου;". Εκείνη του απάντησε "Μα εγώ, πάτερ, λέω, Γιατί όχι σε μένα, Θεέ μου;". Πνευματικά προχωρημένη σκέψη.