Παγάκια

 Διάβασα στη χθεσινή Guardian ότι ένας παγετώνας στην Ανταρκτική με το όνομα Thwaites φαίνεται να λιώνει με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ ό,τι στη δεκαετία του 1990. Το μέγεθός του είναι όσο και η Βρετανία, και υπολογίζεται ότι περιέχει τόσο νερό που μπορεί, αν διαλυθεί τελείως (κάτι που μπορεί να συμβεί μέσα σε μια πενταετία), να ανεβάσει τη στάθμη του νερού των θαλασσών σε όλο τον κόσμο περίπου κατά μισό μέτρο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο συγκεκριμένος παγετώνας φαίνεται να αποτελεί εμπόδιο για την διάλυση άλλων παγετώνων, και αν φύγει αυτός από τη μέση, την ίδια τύχη θα έχουν και οι υπόλοιποι, με ανυπολόγιστα καταστροφικές συνέπειες για όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές του κόσμου.
     Η είδηση καταλήγει με το συμπέρασμα ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη και οι παγετώνες δεν περιμένουν τις αποφάσεις των πολιτικών για παγκόσμιες δράσεις για το κλίμα και ότι κάθε χρόνος καθυστέρησης στη μείωση των θερμικών εκπομπών απλώς επιταχύνει την παγκόσμια καταστροφή. Το δικό μου ερώτημα: αν υποθέσουμε ότι αύριο η οικουμένη εφαρμόζει όλα τα απαραίτητα μέτρα για το κλίμα, μπορεί η κατάσταση να αναστραφεί; Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ως προς την απάντηση, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μη δοκιμάσουμε. Αν βέβαια μας επιτρέψει ο κορωνοϊός να σκεφθούμε τέτοια ‘δευτερεύοντα’ ζητήματα...